تفسیر این کلام رسول خدا (ص) که «حسین از من و من از حسین هستم»
در بسیاری از منابع روایی شیعه و سنی آمده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله در بارۀ سبط دلبندشان حضرت حسن بن علی علیه السلام فرمودند:
«حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْنا»[1]
حسین از من است و من از حسین هستم. خدا دوست دارد کسی را که حسین را دوست بدارد.
در مورد اینکه مراد از « حسین از من است» چیست، دو وجه میتوان ذکر کرد:
وجه اول این است که حضرت سیدالشهدا ء علیه السلام از نسل و ذریه رسول خدا صلی الله علیه و آله است. لذا حضرت رسول (ص) ان حضرت را از خود دانست.
وجه دوم هم این است که اباعبدالله علیه السلام در خلقیات و فضائل مانند اشرف کائنات محمد مصطفی صلّی الله علیه و آله بود.
اما در مورد اینکه معنی فرمایش « من از حسین هستم» چیست، چند بیان گفته شده است.
تفسیر معروف این کلام این است که، از آنجا که امام حسین علیه السلام تداوم بخش رسالت رسول خدا صلی الله علیه و آله بود و با قیام و شهادت خود دین آن حضرت را احیاء کرد، حضرت سیدالانبیاء علیه السلام خود را از امام حسین علیه السلام دانستند؛ زیرا این سیدالشهداء علیه السلام بود که نام و آئین آن حضرت را احیاء نمود؛ و از اینجاست که گفته اند: «الاسلامُ محمدیُّ الحُدوث و حُسَینیُّ البَقاء».
تفسیر دیگر این است که حضرت رسول (ص) با این حدیث کمال اتحاد روحی و اتصال معنوی و پیوند قلبی بین خود و حسین بن علی (ع) را بیان فرموده اند.
دیگر این که این روایت اشاره به «وحدت کامل فکری، روحی و رفتاری آن دو بزرگوار» دارد.
معنای دیگری که برای این بیان نورانی میتوان ذکر کرد این است که حضرت رسول صلی الله علیه و آله خواستند بگوین که «من و حسین هردو از یک حقیقت هستیم».
حضرت سیدالانبیاء علیه السلام پس از آنکه چنین پیوند عمیق خود و حسین بن علی علیه السلام را بیان کردند، دوستی ایشان را دوستی خداوند فرمودند.
چه بسا رسول خدا صلی الله علیه و آله خواستند بگویند: «حال که حسین و من یکی هستیم و از طرف دیگر دوستی و دشمنی با من دوستی و دشمنی با خداوند است، پس دوستی و دشمنی با حسین نیز دوستی و دشمنی با خداوند است».
