حکایتی زیبا دربارۀ نتیجۀ خالص کردن عمل برای خداوند
مرحوم علامه محمد باقر مجلسی میفرماید:
در مختصر الإحیاء شیخ شرف الدین بن یونس شارح التنبیه دیدم که در باب اخلاص میگوید:
«من أخلص لله تعالى فی العمل و إن لم ینو ظهرت آثار برکته علیه و على عقبه إلى یوم القیامة»
(کسی عملش را برای خدا خالص کند و عملش به خاطر چیزی نباشد، آثار اخلاص بر خود او و نسلش تا روز قیامت ظاهر می شود).
همچنانکه نقل شده:
وقتی حضرت آدم (علی نبینا و آله و علیه السلام) در زمین هبوط کرد، وحوش بیابان می آمدند و بر او سلام کرده و او را زیارت می کردند. او نیز مناسب هر گروه برای آنان دعا می کرد. تا اینکه گروهی از آهوان آمدند. حضرت آدم علیه السلام نیز برای آنها دعا کرده و دست بر پشت آنها کشید و به سبب آن مشک در ناف آنها به وجود آمد.
وقتی غزالهای دیگر این امر را مشاهده کردند از آنها پرسیدند [این بوی خوش] از کجا آمد؟
گفتند: ما آدم صفی الله را زیارت کردیم؛ او نیز در حق ما دعا کرد و دست بر پشت ما کشید (و در اثر آن این مشک ایجاد شد)
پس مابقی غزالها نیز نزد آدم شتافتند؛ حضرت آدم علیه السلام در حق آنها دعا کرد و دست بر پشت آنها کشید، ولی مشک برای آنها ظاهر نشد.
پس نزد آهوان آمدند و گفتند ما نیز مانند شما سلام کردیم و آنچه برای شما پیش آمد دستگیر ما نشد.
گفتند شما عملتان (زیارت و سلامتان) برای رسیدن به چیزی بود که به برادرانتان رسیده بود (یعنی به قصد مشک دار شدن به زیارت آدم علیه السلام رفتید) ولی برادران شما عملشان خاص و برای خدا بود. لذا آن بوی خوش در خود آنان و نسلشان تا قیامت ماندگار شد. [1]
