دو نعمت بزرگ که خدا به خاطر آنها بر مؤمنین منت می‌گذارد
خداوند در قرآن کریم به با یادآوری دو نعمت بزرگ که به مؤمنین داده، بر آنان منت می‌گذارد.
البته منظور از «منت» معنی زشت آن نیست که به معنی بزرگ جلوه دادن کار کوچک خود با سخن است؛ بلکه منت در اینجا همان بخشیدن نعمت‌های بزرگ است که معنی زیبنده‌ای دارد.[1]
1. نعمت ایمان
«یَمُنُّونَ عَلَیْکَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لا تَمُنُّوا عَلَیَّ إِسْلامَکُمْ بَلِ الله یَمُنُّ عَلَیْکُمْ أَنْ هَداکُمْ لِلْإیمآن کُنْتُمْ صادِقینَ»[2]
اعراب بادیه‌نشین که اسلام خود را به رخ رسول خدا صلی‌الله علیه و آله مىکشیدند و مىگفتند: ما با تو از در تسلیم آمدیم درحالی‌که بسیارى از قبائل عرب از در جنگ آمدند.[3]
قرآن در پاسخ آنها مىگوید: ای پیامبر به آنها بگو: به خاطر اسلام آوردنتان بر من منت نگذارید؟! بلکه خداوند بر شما منت مىگذارد که شما را به‌سوی ایمان هدایت کرد (البته) اگر در ادعاى ایمان راست‌گو باشید.
2. نعمت پیامبر (ص)
«لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ إِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی ضَلالٍ مُبینٍ»[4]
خداوند بر مؤمنان منت نهاد [نعمت بزرگى بخشید] هنگامی‌که در میان آنها، پیامبرى از خودشان برانگیخت که آیات او را بر آنها بخواند و آنها را پاک کند و کتاب و حکمت بیاموزد؛ هرچند پیش از آن، در گمراهى آشکارى بودند.[5]
به‌راستی چقدر توانسته‌ایم با ملتزم شدن به دستورات اسلام و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، شکر این نعمت‌های بزرگ را به‌جا بیاوریم؟!
[1] تفسیر نمونه، ج3، ص 158
[2] حجرات/ 17
[3] تفسیر نمونه، ج22، ص 216
[4] آل‌عمران/ 184
[5] ترجمۀ آیت‌الله مکارم