اهل کتاب به چه کسانی گفته می‌شود؟

اصطلاح «اهل کتاب» ریشه‌ای قرآنی دارد؛ همچنان‌که خداوند در قرآن کریم این اصطلاح را در موارد متعددی دربارۀ بخشی از کفار به کار برده است؛ مثل آیۀ زیر که می‌فرماید:

«قُلْ یا أَهْلَ‏ الْکِتابِ‏ تَعالَوْا إِلى‏ کَلِمَةٍ سَواءٍ بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ أَلاَّ نَعْبُدَ إِلاَّ الله وَ لا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئاً وَ لا یَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ الله فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُون»[1]

در روایات معصومین علیهم‌السلام نیز این اصطلاح به‌وفور استعمال شده است؛ همچنان‌که در مجامع روایی می‌توان آن‌ها را مشاهده کرد.

 

اهل کتاب احکام فقهی مخصوص به خود را دارند که در باب‌هایی همچون طهارت، صلات، جهاد، نکاح و صید و ذباحه از آن‌ها بحث شده است.

 

مشهور فقها عنوان اهل کتاب را بر یهودیان و مسیحیان منطبق کرده و مجوسیان را از مصادیق آن ندانسته‏اند و در اینکه سامریّه و صابئین از اهل کتاب هستند یا نه، اختلاف وجود دارد.[2]

 

اهل کتاب در تقسیمی دیگر به حربى و ذمّى تقسیم مى‏شوند که در جای خود به‌تفصیل از آن‌ها بحث شده است.

---

[1] آل‌عمران/ 64

[2] فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت علیهم‌السلام، ج‏1، ص 736