تعریف معجزه و شرایط آن
شنبه, ۲ تیر ۱۳۹۷، ۱۱:۵۰ ب.ظ
یکی از راه‌های شناخت پیامبر الهی و تصدیق ادعای او در امر نبوت «معجزه» است.
مرحوم خواجه‌نصیرالدین طوسی معجزه را چنین تعریف کرده است که:
«ثبوت ما لیس بمعتاد مع خرق العادة و مطابقة الدّعوى»:[1]
معجزه عبارت است از انجام کارهاى خارق‌العاده‌ای که مطابق ادعای پیامبر باشد.
منظور از خارق‌العاده بودن این است که «دیگران از انجام آن عاجز باشند»؛
مراد از انطباق معجزه با ادعای پیامبر هم این است که «مثلاً اگر ادعا مىکند که مىتواند کور مادرزاد را شفا دهد واقعاً شفا دهد نه اینکه با دست کشیدن بر سر او علاوه بر کورى کرى را هم بیفزاید».[2]
علاوه بر این «اظهار معجزه باید همراه با ادعاى نبوت و پیامبرى باشد»؛ یعنى به دنبال ادعاى نبوت چنین کارى از او صادر شود؛ بنابراین کارهاى شگفتآور صلحاء و اولیاء الهى و ائمه (علیهم‌السلام) معجزه نیست بلکه کرامت نام دارد.[3]