آسیب نرساندن درندگان و گزندگان به انسان در عصر ظهور
از رسول خدا صلی‌الله علیه و آله نیز روایت شده که فرمودند:
«... تنزع حمة کلّ دابّة حتی یدخل الولید یده فی فم الحنش فلا یضرّه و تلقی الولیدة الأسد فلا یضرّها و یکون فی الإبل کأنّه کلبها و الذئب فی الغنم کأنّه کلبها»[2]
(در زمان ظهور حضرت مهدی علیه‌السلام) گزند هر جنبنده‌ای گرفته می‌شود؛ به‌طوری‌که طفل کوچک دست خود را در دهان مار گزنده می‌برد ولی آن مار به او ضرری نمی‌رساند؛ و بچه خردسال با شیردرنده روبرو می‌شود ولی شیر به او آسیبى نمی‌رساند؛ و شیر در میان شتران و گرگ در میان گوسفندان بمانند سگ آنها خواهند بود (که به آنها آسیبی نخواهند رساند).
در اینجا سؤالی پیش می‌آید و آن اینکه از بین رفتن خوی درندگی در میان حیوانات چگونه با یکی از حکمت‌های نظام خلقت حیوانات که عبارت است از تأمین خوراک از طریق شکار سازگار می‌باشد؟!
در پاسخ به این سؤال شاید بتوان گفت: ازبین‌رفتن خوی درندگی در حیوانات، نوعی تحول و دگرگونی در حیوانات است که در اثر ظهور قدرت ولایت حضرت صورت خواهد گرفت. همچنانکه ممکن است حیوانات از پیکر مردۀ همدیگر ارتزاق کنند؛ یا اینکه انسان‌ها حیوانات را ذبح شرعی نمایند و بقیۀ حیوانات از زوائد حیوانات ذبح شده ارتزاق کنند، بدون اینکه به درندگی و شکار رو بیاورند.