ادای دیون شیعیان توسط حضرت مهدی علیه‌السلام در عصر ظهور
يكشنبه, ۱۴ مرداد ۱۳۹۷، ۱۱:۰۸ ب.ظ
روایت شده که مفضل از امام صادق علیه‌السلام پرسید: اگر یکی از شیعیان بمیرد و قرضی از برادران دینی یا بی‌دینان در گردن داشته باشد، چه می‌شود؟
حضرت فرمودند:
«أَوَّلُ مَا یَبْتَدِئُ الْمَهْدِیُّ (علیه‌السلام) أَنْ یُنَادِیَ فِی جَمِیعِ الْعَالَمِ أَلَا مَنْ لَهُ عِنْدَ أَحَدٍ مِنْ شِیعَتِنَا دَیْنٌ فَلْیَذْکُرْهُ حَتَّی یَرُدَّ الثُّومَةَ وَ الْخَرْدَلَةَ فَضْلًا عَنِ الْقَناطِیرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْأَمْلَاکِ فَیُوَفِّیَهُ إِیَّاه»[1]
اول کاری که مهدی (علیه‌السلام) می‌کند این است که در تمام دنیا اعلام می‌کند: هر کس طلبی از یکی از شیعیان ما داشته باشد خبر دهد (تا طلبش پرداخت شود). حتی اگر سیر یا خردلی هم در گردن یکی از شیعیان باشد - تا چه‌رسد به مقدار فراوانی از طلا و نقره و املاک- مهدی علیه‌السلام آن را به صاحبانش رد می‌کند و آن دیون را پرداخت می‌کند.
البته مفهوم این روایت این نیست ک شیعیان اجازه دارند در زمان غیبت نسبت به پرداخت دیون خود به صاحبانشان کوتاهی کنند؛ زیرا یکی از مهم‌ترین واجبات شرعی که در بیانات اهل‌بیت علیهم‌السلام روی آن تأکید شده، ادای حقوق الناس است؛ به‌طوری‌که اگر انسان در پرداخت آن کوتاهی کند، چه‌بسا خداوند او را نبخشد.
لذا روایت فوق که دربارۀ پرداخت دیون شیعیان به مالکان آنها توسط حضرت است، مختص شیعیانی می‌شود که سعی در پرداخت دیون خود به صاحبانشان دارند، ولی به دلیل موانعی همچون عدم تمکن مالی از پرداخت این دیون معذور هستند.