کثرت مال و فرزند، دلیل بر محبوبیت در نزد خدا نیست
*وَ قالُوا نَحْنُ أَکْثَرُ أَمْوالًا وَ أَوْلاداً وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ*
*قُلْ إِنَّ ربی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشاءُ وَ یَقْدِرُ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ*[1]
در آیۀ اول به یکی از ادعاهای بی‌اساس مشرکین در مقابل دعوت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله اشاره شده است و آن اینکه می‌گفتند: ما هم در این دنیا سعادتمندیم، «زیرا ما از همه ثروتمندتر و پراولادتر هستیم» و هم در آخرت سعادتمندیم، چراکه «خداوند ما را عذاب نخواهد کرد»؛ زیرا خداوند هم اموال فراوان در اختیار ما نهاده و هم نیروى انسانى بسیار و این دلیل بر لطف او در حق ما و نشانه مقام و موقعیت ما در نزد او است[2]
پاسخی که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله مأمور به ابلاغ آن به چنین مشرکانی شد عبارت است از این که: «پروردگار من روزى را براى هر کس بخواهد گسترش مىدهد و براى هر کس بخواهد سخت مىگیرد» (و این‌ها همه طبق مصالحى است که براى آزمون خلق و نظام زندگى انسان لازم مىداند) (قُلْ إِنَّ ربی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشاءُ وَ یَقْدِرُ)؛ بنابراین هرگز نباید وسعت روزى را دلیل بر سعادت عده‌ای و تنگى روزى را دلیل بر شقاوت عدۀ دیگر دانست.[3]
