کسی که بداند گفتارش از کردارش به حساب می‌آید
پدری دو پسر داشت که به هر کدام مقداری پولی داد؛ ولی شرط کرد که هر کدام باید در پایان روز گزارش دهند که با آن پول چه کار کردند.
فرزند اول بدون اینکه چیزی از آن پول را خرج کند، آن را پس‌انداز کرد؛ ولی فرزند دوم با آن پول به بازار رفت و معاملات زیادی انجام داد.
در پایان روز وقتی هر دو برای ارائۀ گزارش خدمت پدرشان رسیدند، فرزند اول با یک کلام که پول را تماماً پس انداز کرده است، مرخص شد و به استراحت پرداخت.
ولی فرزند دوم مجبور شد مدت زیادی را بیدار بماند و گزارش معاملاتش را به پدر ارائه کند.
مَثَل انسانها و سخنانشان، حکایت آن دو فرزند هستند که باید نسبت به سخنانی که بر زبان جاری کرده‌اند پاسخگو باشند.
از امیرالمؤمنین علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:
«مَنْ عَلِمَ أَنَّ کَلَامَهُ مِنْ عَمَلِهِ قَلَّ کَلَامُهُ إِلَّا فِیمَا یَعْنِیه»[1]
هرکس بداند که گفتارش از کردارش به حساب می‌آید، سخن گفتنش کم می‌شود و جز در آنچه برایش اهمیت دارد سخن نمی‌گوید.