معنی «نافله» و آثار آن
«نَفْل» به معنی زیاده است و نماز مستحبی را «نَافِلَة» نامیده اند به خاطر اینکه عملی اضافۀ بر واجبات است. [1]
البته «نَوَافِل» به جمیع اعمال غیر واجبی گفته می‌شود که به‌خاطر خداوند انجام می‌شود هرچند که در نزد عرف تنها بر نماز اطلاق می‌شود.[2]
از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله روایت شده که فرمودند:
«قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: مَا تَقَرَّبَ إِلَیَّ عَبْدٌ بِشَیْ‌ءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ وَ إِنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّافِلَةِ حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِی یَنْطِقُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا إِنْ دَعَانِی أَجَبْتُهُ وَ إِنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُهُ».[3]
محبوبترین عمل نزد خداوند که بنده به وسیلۀ آن به من تقرب می‌جوید، چیزی است که بر او واجب کرده ام باشد.
همانا او به‌وسیلۀ نماز نافله به من نزدیک می‌شود تا آنجا که من او را دوست بدارم.
پس هنگامی که او را دوست بدارم گوش او می‌شوم، همان گوشى که با آن می‌شنود؛ و چشم او می‌گردم، همان چشمى که با آن ببیند؛ و زبان او می‌شوم، همان زبانى که با آن سخن می‌گوید؛ و دست او می‌گردم، همان دستى که با آن بگیرد؛ اگر او مرا بخواند اجابتش می‌کنم و اگر از من خواهشى کند به او می‌دهم.
