وسیلۀ نزدیکی هر پرهیزکار به خداوند
از امام رضا علیه السلام روایت شده که فرمودند:
«الصَّلَاةُ قُرْبَانُ کُلِّ تَقِیٍّ»[1]
همین روایت در نهج البلاغه از امیرالمؤمنین علیه السلام نیز روایت شده است.
«قُرْبَان» به معنای هر چیزی است که به وسیلۀ آن قصد نزدیکی به خداوند متعال میشود.[2]
« تَقِیٍّ» از مادۀ «و ق ی» به معنای شخص باتقوا و پرهیزکار است.[3]
با توجه به این مقدمه، معنای روایت فوق عبارت است از اینکه:
«نماز وسیلۀ نزدیکی هر پرهیزکار به خداوند است».
هرچند تمام نمازها انسان را به خدا نزدیک میکنند، ولی در بین آنها، مقرِّب بودن نمازهای واجب بیشتر ازنمازهای مستحبی است؛ همچنانکه رسول خدا فرمودند:
«مَا تَقَرَّبَ إِلَیَّ عَبْدٌ بِشَیْءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ وَ إِنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّافِلَة...»
هیچ بنده‌ای به چیزى به من تقرب نجوید که نزد من محبوبتر از آنچه بر او واجب کردهام باشد؛ و همانا او به وسیله نافله (عمل مستحب یا نماز مستحبی) به من نزدیک شود.
