اگر مؤمن می‌دانست که در بیمارى چه اجرى نزد خدا دارد ...
یکی از لوازم زندگی دنیوی، «بیماری» است. ویژگی خاص زندگی مادی و سروکار انسان با امور مادی ایجاب میک‌ند که انسان، هر از گاهی دچار مرض و بیماری شود.
با این وجود خداوند برای جبران رنج بیماری، عوض‌هایی را برای انسان عنایت می‌نماید.[1]
این اعواض، مصادیق متعدد و مختلفی می‌تواند داشته باشد؛ مثل نعمت‌های جدید، افزایش ایمان، منافع اخروی که در روایات اسلامی به آنها اشاره شده است.
از عبد اللَّه بن مسعود نقل شده که: ما نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بودیم. حضرت لبخندى زد. عرض کردم: «یا رسول اللَّه براى چه تبسم کردید؟». حضرت فرمودند:
«عَجِبْتُ مِنَ الْمُؤْمِنِ وَ جَزَعِهِ مِنَ السُّقْمِ وَ لَوْ یَعْلَمُ مَا لَهُ فِی السُّقْمِ مِنَ الثَّوَابِ لَأَحَبَّ أَنْ لَا یَزَالَ سَقِیماً حَتَّى یَلْقَى رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ»[2]
در عجب شدم از مؤمن و بى تابیش از بیمارى؛ اگر مؤمن می دانست که در بیمارى چه اجرى نزد خدا دارد ،دوست داشت همیشه بیمار باشد تا خدا را ملاقات کند!