حکمتی به نام «شکر»
با توجه به آیه ای از قرآن کریم، شاکر بودن انسان در برابر پروردگار متعال، حکمت شمرده شده است. در آنجا که می‌فرماید:
«وَ لَقَدْ آتَیْنا لُقْمانَ الْحِکْمَةَ أَنِ اشْکُرْ لِلَّهِ»[1]
به راستى ما به لقمان این حکمت را آموختیم که: براى خدا شکر کن.
از ادامۀ آیه، دلیل حکمت شمرده شدن شاکر بودن برای خداوند، چنین استفاده می‌شود که:
«وَ مَنْ یَشْکُرْ فَإِنَّما یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ حَمیدٌ»[2]
هر که شکر کند تنها به سود خود شکر مى کند، و هرکه ناسپاسى کند [زیانى به خدا نمىرساند، چرا که] خدا بى نیاز و ستوده است.
با این توضیح که: «حکمت» در مورد انسان به معنی معرفت و انجام کارهای خیر است.[3] یکی از بهترین معرفت‌ها و کارهای خیر این است که انسان شاکر باشد؛ یعنی هر نعمتى را در جاى خودش به کار ببندد؛ به طورى که نعمت صاحب نعمت را در جایی که او رضایت دارد و به آن امر فرموده به کار ببندد.