اى داود! گنهکاران را مژده بده و درست‌کاران را بترسان!
واقعیت این است که گناه هر چقدر هم بزرگ باشد، از رحمت و آمرزش الهی بزرگتر نیست. عبادات و اطاعات هم هرچند زیاد و با کیفیت باشند، در مقابل عظمت پروردگار و نعمت‌های فراوان او، عددی محسوب نمی‌شوند. لذا بندۀ خدا، نه باید به خاطر گناهانی که مرتکب شده، از رحمت و آمرزش خداوند ناامید شود و نه باید نسبت به اطاعات و عباداتی که انجام داده، خودشیفته و مغرور شود.
از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت شده که خداوند عزّوجلّ به حضرت داود (علیه السلام) فرمود:
«یَا دَاوُدُ بَشِّرِ الْمُذْنِبِینَ وَ أَنْذِرِ الصِّدِّیقِینَ»
اى داود! گنهکاران را مژده بده و صدّیقان (راستگویان و درست کرداران) را بترسان.
حضرت داود علیه‌السلام عرض کرد: چگونه گنهکاران را مژده دهم و صدیقان را بترسانم!
پروردگار فرمود:
«یَا دَاوُدُ بَشِّرِ الْمُذْنِبِینَ أَنِّی أَقْبَلُ التَّوْبَةَ وَ أَعْفُو عَنِ الذَّنْبِ وَ أَنْذِرِ الصِّدِّیقِینَ أَلَّا یُعْجَبُوا بِأَعْمَالِهِمْ فَإِنَّهُ لَیْسَ عَبْدٌ أَنْصِبُهُ لِلْحِسَابِ إِلَّا هَلَکَ»[1]
اى داود! گنهکاران را مژده بده که من توبه را می‌پذیرم و از گناه درمی‌گذرم؛ و صدیقان را بترسان که به اعمال خویش مغرور نشوند، زیرا اگر بنده اى را به پاى حساب بکشم (و او را نسبت به کفران نعمت‌هایی که به او داده‌ام، مؤاخذه کنم) او هلاک خواهد شد (از نظر عدالت نیز، عبادات بنده هرگز نمی‌تواند با شکر نعمت‌هاى او برابرى کند).