جلوه‌ای از رزاقیت بی‌بدیل الهی
انسان تا زمانی که در رحم مادر است، از خون مادر تغذیه می‌کند.
همین‌که از شکم مادر خارج شد و تا زمانی که سیستم گوارش او قدرت هضم غذاهای موجود در طبیعت را ندارد، از شیر مادر تغذیه می‌کند.
رفته رفته که سیستم گوارش او قوی‌تر و مجهزتر می‌شود و دندان‌هایش رشد می‌کند، قدرت تغذیه انواع غذاهای موجود در طبیعت را پیدا می‌کند.
به راستی چه کسی انسان را این‌چنین و با این سیستم آفرینش شگرف خلق کرده است که برای تمامی مراحل زندگی او، وسیلۀ تغذیه فراهم شده باشد؟!
او همان خداوند خلاق و رزاقی است که در قرآن کریم می‌فرماید:
«وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ رِزْقُها وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها کُلٌّ فی کِتابٍ مُبینٍ»[1]
هیچ جنبدهاى در زمین نیست مگر آنکه خدا رزق او را به عهده گرفته است؛ او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را مىداند؛ رزق همه در کتابى روشن معین شده است.
