دلیل ملقب شدن امام زین‌العابدین علیه‌السلام به لقب «سجّاد»
یکی از القاب حضرت علی بن الحسین علیهماالسلام «سجاد» بود.
«سجّاد» صیغۀ مبالغه[1] بوده و به معنی شخصی است که بسیار سجده می‌کند.
از آنجا که امام زین‌العابدین علیه‌السلام در برابر خداوند بسیار سجده میکردند، ملقب به صفت «سجاد» شدند.
از امام باقر علیه‌السلام روایت شده که دربارۀ دلیل نامگذاری پدرشان امام سجاد علیه السلام به لقب «سجّاد» فرمودند:
«إِنَّ أَبِی عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ ع مَا ذَکَرَ نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْهِ إِلَّا سَجَدَ وَ لَا قَرَأَ آیَةً مِنْ کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِیهَا سُجُودٌ إِلَّا سَجَدَ وَ لَا دَفَعَ اللَّهُ تَعَالَى عَنْهُ سُوءً یَخْشَاهُ أَوْ کَیْدَ کَائِدٍ إِلَّا سَجَدَ وَ لَا فَرَغَ مِنْ صَلَاةٍ مَفْرُوضَةٍ إِلَّا سَجَدَ وَ لَا وُفِّقَ لِإِصْلَاحٍ بَیْنَ اثْنَیْنِ إِلَّا سَجَدَ وَ کَانَ أَثَرُ السُّجُودِ فِی جَمِیعِ مَوَاضِعِ سُجُودِهِ فَسُمِّیَ السَّجَّادَ لِذَلِک»[2]
پدرم على‌بن‌الحسین علیهماالسلام نعمتى از نعمت‌هاى خدا را ذکر نمى فرمود مگر آن که سجده مى نمود و آیه اى از آیات کتاب اللَّه عزّ و جلّ را که هنگام خواندن آن سجده (لازم یا مستحب) بود قرائت نمىکرد مگر آن که به سجده مى رفت و خداوند متعال از آن حضرت شری که از آن خوف داشت یا کید و حیله حیله گرى را دفع نمى فرمود مگر آن که به شکرانه اش سجده مى‌کرد و اثر سجده در تمام مواضع سجود آن حضرت ظاهر و آشکار بود؛ لذا آن حضرت «سجّاد» نامیده شد.
