عقوبت لعنت فرستادن بی‌حساب‌وکتاب و نفرین کردن بی‌جای دیگران
یکی از خصلت‌های قبیحی که از برخی اشخاص سر می‌زند، لعنت فرستادن بی‌حساب‌وکتاب به مردم و نفرین کردن بی‌جای دیگران است؛ درحالی‌که بر اساس آموزه‌های اسلام، هرشخصی مستوجب لعن و نفرین نیست و نمی‌توان اشخاص را به هر بهانه‌ای نفرین کرد.
«لَعْن» در اصل به معنى طرد و دور ساختنى است که آمیخته با خشم و غضب باشد، بنابراین لعن از ناحیه خداوند یعنى دور ساختن کسى را از رحمت خویش و از تمام مواهب و برکاتى که از ناحیه او به بندگان مىرسد.[1]
با این تعریفی که برای لعن گفته شده، معلوم می‌شود که هرکسی سزاوار این عقوبت سخت الهی نیست و نمی‌توان به هر بهانه‌ای از خداوند برای اشخاص طلب لعن و دوری از رحمت الهی را درخواست کرد.
مسئلۀ لعنت کردن بی‌جای دیگران آن‌قدر قبیح و مورد نکوهش است که حضرت امام محمدباقر علیه‌السلام دربارۀ آن فرمودند:
«إِنَّ اللَّعْنَةَ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ صَاحِبِهَا تَرَدَّدَتْ بَیْنَهَا وَ بَیْنَ الَّذِی یُلْعَنُ، فَإِنْ وَجَدَتْ مَسَاغاً وَ إِلَّا عَادَتْ إِلَى صَاحِبِهَا وَ کَانَ أَحَقَّ بِهَا، فَاحْذَرُوا أَنْ تَلْعَنُوا مُؤْمِناً فَیَحِلَّ بِکُم»[2]
همانا زمانی که لعنت از دهان کسى بیرون آمد، میان او و کسی که لعنت می‌شود مردد می‌ماند. پس اگر مجوزی برای رسیدن به لعنت شونده نیافت، به خود لعنت کننده برمی‌گردد که او خود، به آن سزاوارتر است. پس زنهار تا مؤمنی را لعنت نکنید که دامن خودتان را می‌گیرد.