دو جهت از جهات اهمیت نماز در آیه ی قرآن
«إِنَّنىِ أَنَا اللَّهُ لَا إِلَاهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنىِ وَ أَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِکْرِى»[1]
من «اللَّه» هستم معبودى جز من نیست. مرا بپرست، و نماز را براى یاد من بپا دار.
با توجه به این آیه شریفه درصدد بیان دو جهت از جهات اهمیت نماز هستیم:
جهت اول اهمیت نماز:
طبق تفسیر اکثر مفسران، مراد از عبارت شریف «أَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِکْرِى» این است که هر وقت متذکر شدى که نمازى بر عهده دارى، آن را بخوان. خواه در وقت نماز باشى و خواه نباشى.[2] یعنی گذشت اول وقت یا گذشت وقت ادای نماز باعث نشود که نماز را ترک کرده و اهمیتی به این نماز ندهید.
نماز آنقدر مهم است که و لو در خارج وقت اداء یا با گذشت وقت فضیلت آن نیز دارای اثرات فراوان است. هرچند عدم اتیان عامدانه نماز در وقت ادایش معصیت است.
جهت دوم اهمیت نماز:
در این آیه قبل از عبارت «أَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِکْرِى»، دستور به عبادت داده شده است(اعْبُدْنىِ).
جمله کریمه «اعْبُدْنىِ» شامل تمام عبادت ها می شود که نماز هم جزئی از آنهاست. ولی بعد از این فرمایش، دستور نماز خواندن را به طور خاص ذکر کرد بدین جهت که هم اهمیت نماز را برساند، و هم بفهماند که نماز از هر عملى که خضوع عبودیت را ممثل کند و ذکر خداى را به قالب در آورد، بهتر است»[3]