عکس‌العمل همسر حضرت زینب (س) هنگام دریافت خبر شهادت دو فرزندش در کربلا
نهضت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام پر است از جلوه‌های ایثار که بر اساس آن انسان‌های بسیاری خودشان را و یا عزیزانشان را در راه امام و اعتقاد حقشان فدا کردند و در ازای این ازخودگذشتگی خم به ابرو نیاوردند.
نمونۀ این روحیه را می‌توان در ماجرای خبر دادن شهادت فرزندان عبدالله بن جعفر (همسر حضرت زینب سلام الله علیها و فرزند جعفر طیار) به او مشاهده کرد.
آن‌چنان‌که روایت‌شده، وقتی خبر واقعه‌ی عاشورا و شهادت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام را به مدینه آوردند، برخى از دوستان عبدالله بن جعفر به نزد عبدالله رفته و خبر کشته شدن دو پسرش را به او دادند.
عبدالله وقتی خبر شهادت دو فرزندش را دریافت کرد گفت: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ».
پس ابوالسلاسل غلام عبدالله گفت: این اندوهى است که ما از ناحیه حسین بن على داریم (و او باعث این مصیبت شد)!
عبدالله نعلین خود را به او زده او را از نزد خود دور کرده و گفت:
«أَ لِلْحُسَیْنِ تَقُولُ هَذَا وَ اللَّهِ لَوْ شَهِدْتُهُ لَأَحْبَبْتُ أَلَّا أُفَارِقَهُ حَتَّى أُقْتَلَ مَعَهُ وَ اللَّهِ إِنَّهُ لَمِمَّا یُسَخِّی بِنَفْسِی عَنْهُمَا وَ یُعَزِّینِی عَنِ الْمُصَابِ بِهِمَا أَنَّهُمَا أُصِیبَا مَعَ أَخِی وَ ابْنِ عَمِّی مُوَاسِیَیْنِ لَهُ صَابِرَیْنِ مَعَهُ»
آیا درباره‌ی حسین (علیه‌السلام) چنین می‌گویی؟ به خدا سوگند اگر من در خدمت آن حضرت بودم البته که دوست داشتم از او دور نشوم تا در کنارش کشته شوم. به خدا سوگند چیزى که مرا از پسر شهیدم خوشنود می‌کند و در مرگشان به من دلدارى می‌دهد این است که آن دو در رکاب برادر و پسرعمویم کشته شدند و جان خود را در راه یاری‌اش داده و درباره او شکیبایی ورزیدند.
سپس رو به هم‌نشینان خود کرده گفت:
«الْحَمْدُ لِلَّهِ عَزَّ عَلَیَّ مَصْرَعُ الْحُسَیْنِ إِنْ لَا أَکُنْ آسَیْتُ حُسَیْناً بِیَدِی فَقَدْ آسَاهُ وَلَدَیَّ»
سپاس خداوندى را که گران کرد بر من شهادت حسین را و اگر من به دست خود یاری‌اش نکردم، دو فرزندم (عون و محمد) او را یارى کردند.[1]