دیده شدن امام زمان علیه‌السلام در عصر غیبت
از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که فرمود:
«یَفْقِدُ النَّاسُ إِمَامَهُمْ، یَشْهَدُ الْمَوْسِمَ، فَیَرَاهُمْ وَ لَایَرَوْنَهُ»[1]
(در عصر غیبت امام مهدی علیه‌السلام) مردم امام خود را نمی‌یابند؛ امام در موسم حج حاضر می‌شود و مردم را می‌بیند ولی مردم او را نمی‌بینند.
نکته: با توجه به روایات، مقصود از دیده نشدن امام توسط مردم این است که مردم او را می‌بینند ولی او را نمی‌شناسند.[2]
همچنان که از امام صادق علیه‌السلام روایت شده در ضمن بیان شباهت حضرت امام مهدی علیه‌السلام به انبیاء فرمودند:
«وَ أَمَّا سُنَّتُهُ مِنْ یُوسُفَ فَالسِّتْرُ یَجْعَلُ اللَّهُ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ الْخَلْقِ حِجَاباً یَرَوْنَهُ وَ لَا یَعْرِفُونَهُ»[3]
سنّت او از یوسف، مستور بودن است؛ خداوند بین او و خلق حجابى قرار مىدهد و در اثر آن مردم او را مىبینند ولی نمىشناسند.
همچنین از محمد بن عثمان العمری (یکی از وکلاء امام زمان علیه‌السلام در عصر غیبت صغری) نقل شده که:
«وَ اللَّهِ إِنَّ صَاحِبَ هَذَا الْأَمْرِ لَیَحْضُرُ الْمَوْسِمَ کُلَّ سَنَةٍ یَرَى النَّاسَ وَ یَعْرِفُهُمْ وَ یَرَوْنَهُ وَ لَا یَعْرِفُونَهُ»[4]
و اللَّه که صاحب این امر (امامی که غائب خواهد شد) در هر موسمى حاضر مىشود؛ او مردمان را مىبیند و ایشان را مىشناسد و مردم او را مىبینند ولی نمىشناسند.