نتیجۀ اعراض از پروردگار
چشم و بینایی که نباشد، انسان راه را گم می‌کند؛ نور و چراغ که نباشد راه از چاه قابل‌تشخیص نیست.
مسیر بهشت بصیرت می‌خواهد؛ همان‌که اعراض کنندگان از پروردگار به دلیل بی‌بهره بودن از آن، به آنجا راه نخواهند یافت.
چراغ هدایت به بهشت را باید از همین دنیا به قیامت برد؛ و الا کسی که با دست خالی این دنیا را ترک کند، بهره‌ای از هدایت نخواهد یافت:
«و هرکس از یاد من روى برتابد، بى شک زندگى سختى خواهد داشت و روز قیامت او را نابینا محشور مى کنیم. مىگوید: پروردگارا، چرا مرا نابینا محشور کردى با آنکه بینا بودم؟ [خدا] مى گوید: همانگونه که آیات ما براى تو آمد و تو آنها را به فراموشى سپردى؛ و این چنین امروز به فراموشى سپرده مى شوى».[1]
[1] وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً وَ نَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ أَعْمى قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمى وَ قَدْ کُنْتُ بَصِیراً قالَ کَذلِکَ أَتَتْکَ آیاتُنا فَنَسِیتَها وَ کَذلِکَ الْیَوْمَ تُنْسى (سوره طه، آیات 124 الی 126)