حدّ و اندازه‌ی دوستی و دشمنی در بیان امیرالمؤمنین علیه‌السلام

امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند:

أَحْبِبْ‏ حَبِیبَکَ‏ هَوْناً مَا عَسَى أَنْ یَکُونَ بَغِیضَکَ یَوْماً مَا وَ أَبْغِضْ بَغِیضَکَ هَوْناً مَا عَسَى أَنْ یَکُونَ حَبِیبَکَ یَوْماً مَا»[1]

دوست خود را دوست دار به اندازه‏اى که تجاوز (افراط) در آن نباشد (او را بر همه اسرار آگاه مساز) شاید روزى از روزها دشمنت گردد (و پشیمان شوى)

و دشمنت را دشمن دار از روى میانه روى (پرده‌درى مکن) شاید روزى از روزها دوستت گردد (و شرمنده و افسرده شوى).[2]

---

[1] نهج البلاغة، حکمت 268 از نسخۀ صبحی صالح

[2] ترجمه و شرح نهج البلاغة (فیض الإسلام) ؛ ج‏6 ؛ ص1216