مقامی بهشتی که جمیع شهدا نسبت به آن غبطه می‌خورند
حضرات معصومین علیهم‌السلام در طول زندگی خود مصائب فراوانی را متحمل شده‌اند و بعضی به شمشیر خصم و بعضی دیگر به زهر جفا به شهادت رسیده‌اند.1 ولی نوع مصائبی که بر حضرت سیدالشهدا علیهم‌السلام و اهل‌بیتش وارد شد، به‌خصوص است. تا جایی که خود این حضرات هم به این مطلب اشاره‌کرده‌اند.
در روایت است که حضرت سیدالعابدین امام سجاد علیه‌السلام به عبیدالله بن عباس فرزند حضرت اباالفضل علیه‌السلام که از علماء بود2 نگاهی کرد و اشک از چشمانش جمع شد؛ در این هنگام فرمود:
«مَا مِنْ یَوْمٍ أَشَدَّ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صلی‌الله علیه وآله مِنْ یَوْمِ أُحُدٍ قُتِلَ فِیهِ عَمُّهُ حَمْزَةُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ أَسَدُ اللَّهِ وَ أَسَدُ رَسُولِهِ وَ بَعْدَهُ یَوْمَ مُؤْتَةَ قُتِلَ فِیهِ ابْنُ عَمِّهِ جَعْفَرُ بْنُ أَبِی طَالِبٍ»
روزى به رسول خدا (صلی‌الله علیه وآله) سختتر از روز جنگ احد نبود که عمویش حمزه در آن کشته شد و بعدازآن جنگ موته بود که پسرعمویش جعفر بن ابی‌طالب کشته شد.
سپس فرمود:
«وَ لَا یَوْمَ کَیَوْمِ الْحُسَیْنِ (عَلَیهِ‌السَّلام) ازْدَلَفَ عَلَیْهِ ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ کُلٌّ یَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِدَمِهِ وَ هُوَ بِاللَّهِ یُذَکِّرُهُمْ فَلَا یَتَّعِظُونَ حَتَّى قَتَلُوهُ بَغْیاً وَ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً»
روزى چون روز حسین علیه‌السلام نباشد؛ سى هزار مرد که گمان می‌کردند از این امت‌اند دور او را گرفتند و هرکدام بکشتن او به خدا تقرب می‌جستند؛ و او خدا را به آن‌ها یادآور می‌شد و پند نمی‌گرفتند تا او را به ستم و ظلم و عدوان کشتند.
سپس فرمود:
«رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسَ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ یَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ بِهِمَا جَنَاحَیْنِ یَطِیرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِکَةِ فِی الْجَنَّةِ کَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى مَنْزِلَةً یَغْبِطُهُ بِهَا جَمِیعُ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ»3
خدا عمویم عباس را رحمت کند که از برادرش حمایت کرد و خود را فداى برادر کرد تا دودستش قطع شد؛ پس خدا در عوض این ازخودگذشتگی به او دو بال داد که بدان‌ها با فرشتگان در بهشت پرواز می‌کند، همچنان که به جعفر بن ابی‌طالب عطا کرد؛ و براى عباس نزد خداى تبارک و تعالى مقامى است که در قیامت همه شهدا بدان رشک می‌برند.
پی نوشت:
1. کفایة الأثر فی النص على الأئمة الإثنی عشر؛ ص 160
2. بحارالأنوار (ط - بیروت)؛ ج42؛ ص 75
3. الأمالی (مرحوم شیخ صدوق)؛ ص 462