شعر زیبای عبدالرزاق اصفهانی در مدج رسول خدا (ص)

ای از برِ سِدره شاهراهت- وی قبّه‌یِ عرش تکیه گاهت

ای طاقِ نُهم رواق بالا- بشکسته ز گوشه‌ی کلاهت

هم عقل دویده در رکابت- هم شرع خزیده در پناهت

مه طاسکِ گردن سمندت- شب طُرّه‌یِ پرچم سیاهت

جبریل، مقیمِ آستانت- افلاک، حریم بارگاهت

چرخ ار چه رفیع، خاک پایت- عقل ار چه بزرگ، طفل راهت

خوردست خدا ز رویِ تعظیم- سوگند به رویِ هم‌چو ماهت

ایزد که رقیب جان خرد کرد- نامِ تو ردیف نام خود کرد

ای آرزوی قَدَر لقایت- وی قبله‌ی آسمان سرایت

در عالم نطق هیچ ناطق- ناگفته سزای تو ثنایت

هر جای که خواجه‌ای، غلامت- هر جای که خسروی، گدایت

هم تابش اختران ز رویت- هم جنبش آسمان برایت

جان داروی عاشقان حدیثت- قفل دل گمرهان دعایت

بر دیده‌ی آسمان قدم نِه- تا سرمه کشد ز خاک پایت

ای کرده به زیر پای کَونین- بگذشته ز حدّ قاب قوسین