پاداش خدمت به نیازمندان در روایات
1. از ابن‌بن‌تغلب روایت شده که امام صادق علیه‌السلام فرمودند:
«مَنْ طَافَ بِالْبَیْتِ أُسْبُوعاً کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ سِتَّةَ آلَافِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ سِتَّةَ آلَافِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ سِتَّةَ آلَافِ دَرَجَةٍ ... وَ قَضَى لَهُ سِتَّةَ آلَافِ حَاجَةٍ»
[هر کس به خانه (خانه کعبه) یک هفته طواف کند، خداوند عز و جل براى او شش هزار حسنه بنویسد و از او شش هزار سیّئه محو کند و شش هزار درجه از او بالا برد... و شش هزار حاجت او را بر آورده سازد].
سپس فرمودند: «وَ قَضَاءُ حَاجَةِ الْمُؤْمِنِ أَفْضَلُ مِنْ طَوَافٍ وَ طَوَافٍ»
[و بر آوردن حاجت مؤمن بهتر است از طواف و طواف] و تا ده تا شمرد.[1]
2. امام حسین علیه‌السلام:
«اعْلَمُوا أَنَ حَوَائِجَ النَّاسِ إِلَیْکُمْ مِنْ نِعَمِ اللَّهِ عَلَیْکُمْ، فَلَا تَمَلُّوا النِّعَمَ فَتَحُوزُوا نِقَماً»[2]
[بدانید نیازمندیهای مردم (که به شما مراجعه می کنند) از نعمتهای الهی بر شما است. از نعمت‌ها ملول شوید که تبدیل به بلا خواهند شد].
3. امام سجاد علیه السلام در دعای مکارم الاخلاق با پروردگار متعال چنین نجوا می فرماید:
«وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ عَلَى یَدِیَ الْخَیْرَ وَ لَا تَمْحَقْهُ بِالْمَنّ»[3]
[خداوندا! انجام کارهای خیر را برای مردم، به دست من اجرا کن و خدمات نیکم را با منت گزاری ضایع مگردان].
4. امام صادق علیه‌السلام فرمود:
«أَیُّمَا مُؤْمِنٍ نَفَّسَ عَنْ مُؤْمِنٍ کُرْبَةً وَ هُوَ مُعْسِرٌ یَسَّرَ اللَّهُ لَهُ حَوَائِجَهُ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ ... وَ اللَّهُ فِی عَوْنِ الْمُؤْمِنِ مَا کَانَ الْمُؤْمِنُ فِی عَوْنِ أَخِیهِ فَانْتَفِعُوا بِالْعِظَةِ وَ ارْغَبُوا فِی الْخَیْرِ»[4]
[هر کس گرفتارى مؤمنى را که در سختى افتاده رفع کند خدا حوائج دنیا و آخرتش را آسان کند... تا زمانى که مؤمن در راه کمک برادرش باشد، خدا در راه کمک باوست. از موعظه سود برید و در کار خیر رغبت کنید].
5. از امام موسی بن جعفر علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:
«إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً فِی الْأَرْضِ یَسْعَوْنَ فِی حَوَائِجِ النَّاسِ هُمُ الْآمِنُونَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً فَرَّحَ اللَّهُ قَلْبَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ»[5]
[به راستى براى خدا بنده هایى است در زمین که در حوائج مردم مى کوشند؛ ایشان هستند که روز قیامت آسوده اند و هر که وسیله شادى مؤمنى را فراهم سازد، خدا دلش را در روز قیامت شاد کند].
6. امام صادق علیه السلام فرمودند:
«قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْخَلْقُ عِیَالِی فَأَحَبُّهُمْ إِلَیَّ أَلْطَفُهُمْ بِهِمْ وَ أَسْعَاهُمْ فِی حَوَائِجِهِمْ»[6]
[خداى عز و جل فرمود: مخلوق عیال من هستند و محبوبترینشان نزد من کسى است که نسبت به آنها مهربان‌تر و در راه حوائجشان کوشاتر باشد].
حکایت: مرحوم آیت اللّه سید جواد بروجردى (برادر علامه بحر العلوم و جد سوم آیت اللّه العظمى بروجردى ره) در سال 1242 ه. ق در بروجرد وفات کرد و قبرش در آن جا زیارت گاه مردم است. این عالم ربّانى در عصر خود یکى از علماى بزرگ و شخصیتهاى بلند پایه؛ به ویژه در غرب کشور به شمار مىآمد، از آیت اللّه بروجردى (ره) نقل شده که فرمود: «... در ایام اقامت در بروجرد، شبى در عالم خواب دیدم که به خانهاى وارد شدم، گفتند: رسول اکرم (ص) در آن جا تشریف دارند، به آن جا وارد شدم، سلام کردم و در آخر مجلس که جا بود نشستم، دیدم حضرت رسول (ص) در صدر مجلس نشسته و بزرگان سلسله علما و زهّاد در کنار ایشان به ترتیب نشستهاند و مقدّم بر همه و نزدیکتر از همه به رسول خدا(ص) مرحوم آیت اللّه سیّد جواد نشسته بود، به فکر فرو رفتم که در میان حاضران کسانى هستند که نسبت به آقاى سید جواد، هم عالمتر و هم زاهدتر مىباشند، پس چرا سید جواد از همه آنها به رسول خدا (ص) نزدیکتر مىباشد؟ در این فکر بودم که رسول اکرم (ص) با عبارتى به این مضمون فرمودند: «سید جواد در خدمت به مردم و رسیدگى به کار آنها و سامان دهى به نیازهاى آنها، از همه کوشاتر بود.» در یافتم که راز تقدم و برترى آقاى سید جواد (ره) در محضر پیامبر (ص) مسئله خدمت گزارى بیشتر او در دنیا به مردم بوده است».