امیرالمؤمنین على علیه السلام فرمودند: به پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلم عرض کردم برترین کارها در این ماه چیست؟ فرمودند: «یا أَبَا الحَسَنِ أَفضَلُ الأَعمَالِ فِى هَذَا الشَّهرِ الوَرَعُ عَن مَحَارِمِ الله عَزَّوَجَل» [اى اباالحسن! برترین کارها در این ماه، پرهیز کامل است از هر آنچه که خداوند عز و جل حرام کرده است].
در حدیث دیگرى آمده است: «رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم مطلع شد زنى با زبان روزه به خدمتکار خود دشنام داده است. رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم او را دعوت کرد و غذایى پیش او گذاشت. آن زن گفت: من روزه هستم. رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمودند: چگونه روزه هستى که کنیزت را دشنام مىدهى؟ روزه فقط خوددارى از خوردن و آشامیدن نیست، بلکه علاوه بر آن خداوند آن را مانع کارها و سخنان زشت قرار داده است. وه! که چه اندکند روزهداران و چه بسیارند کسانى که گرسنگى مىکشند».
امام محمد باقر علیه السلام خطاب به جابر مىفرماید: «اى جابر! در ماه رمضان هر کسى روز آن را روزه بدارد و جزیى از شبش را به عبادت بپردازد و شکم و دامان خویش را پاک نگه دارد و زبانش را حفظ کند، همان طورى که از این ماه خارج مىشود، از گناهان خویش هم خارج مىشود. جابر عرض کرد: اى رسول خدا! این حدیث، چه زیباست! رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمودند: و رعایت شروط آن، چه سخت است!»
امام صادق علیه السلام هم فرمودند: «هرگاه روزه گرفتى، گوش و چشمت را از حرام و امور زشت و ناپسند بازدار و خویشتن را از مجادله و اذیت کردن زیردستانت نگاه دار، و سزاوار است که وقار روزه در تو باشد؛ روزى که روزه دارى با روزى که روزه ندارى یکسان نباشد».
به نقل از کتاب اخلاق اسلامی، نوشته مسعودی، عبدالهادی، زارعی، مجتبی، هدایتی، علی، جلد اول، 7 جلد، گروه علمی اخلاق دفتر تدوین متون درسی حوزههای علمیه، نشر مرکز مدیریت حوزههای علمیه، قم، چاپ هشتم، 1399 ش.