کار نیکی که برخی به خاطرش خودشان و بستگانشان وارد بهشت می‌شوند
چهارشنبه, ۲۲ فروردين ۱۴۰۳، ۱۱:۰۶ ب.ظ
از پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله نقل شده است که فرمودند:
«فَإِنَّ اللَّهَ یَبْعَثُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَقْوَاماً تَمْتَلِئُ مِنْ جِهَةِ السَّیِّئَاتِ مَوَازِینُهُمْ»
[خداوند در روز قیامت اقوامی را برمی‌انگیزد که ترازوی عملشان از حیث سیّئات پر است]
«فَیُقَالُ لَهُمْ: هَذِهِ السَّیِّئَاتُ فَأَیْنَ الْحَسَنَاتُ وَ إِلَّا فَقَدْ عَطِبْتُمْ»
[پس به آنان گفته میشود: «اینها سیّئات شما است؟ پس حسناتتان کجاست که اگر نباشد عصیان کارید»؟!]
«فَیَقُولُونَ: یَا رَبَّنَا مَا نَعْرِفُ لَنَا حَسَنَاتٍ»
[می‌گویند: «بار پرودگارا! ما حسناتی برای خود نمیشناسیم»]
«فَإِذَا النِّدَاءُ مِنْ قِبَلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «لَئِنْ لَمْ تَعْرِفُوا لِأَنْفُسِکُمْ- عِبَادِی- حَسَنَاتٍ فَإِنِّی أَعْرِفُهَا لَکُمْ، وَ أُوَفِّرُهَا عَلَیْکُمْ»
[ناگهان ندا از جانب خدای عزّوجلّ میرسد که؛ «ای بندگان من! اگر برای خود حسناتی نیابید، من آن را به شما می‌نمایانم و حسناتتان را برایتان زیاد می‌گردانم»]
«ثُمَّ تَأْتِی الرِّیحُ بِرُقْعَةٍ صَغِیرَةٍ [وَ] تَطْرَحُهَا فِی کِفَّةِ حَسَنَاتِهِمْ، فَتَرْجَحُ بِسَیِّئَاتِهِمْ بِأَکْثَرَ مِمَّا بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ»
[سپس خداوند نامه کوچکی می‌آورد و در کفه حسناتشان می‌افکند که به اندازه بیش از آنچه بین آسمان و زمین است بر سیّئاتشان می‌چربد]
«فَیُقَالُ لِأَحَدِهِمْ: خُذْ بِیَدِ أَبِیکَ وَ أُمِّکَ وَ إِخْوَانِکَ وَ أَخَوَاتِکَ وَ خَاصَّتِکَ وَ قَرَابَاتِکَ وَ أَخْدَانِکَ وَ مَعَارِفِکَ، فَأَدْخِلْهُمُ الْجَنَّةَ»
[پس به یکی از آنان گفته میشود: «دست پدر و مادر و برادران و خواهران و دوستان و خویشان و خادمان و رفقایت را بگیر و داخل بهشتشان نما»!].
«فَیَقُولُ أَهْلُ الْمَحْشَرِ: یَا رَبَّنَا أَمَّا الذُّنُوبُ فَقَدْ عَرَفْنَاهَا، فَمَا ذَا کَانَتْ حَسَنَاتُهُمْ»
[اهل محشر می‌گویند: «پروردگارا! گناهانشان را دیدیم امّا حسنات اینان کجا بود»؟]
«فَیَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: یَا عِبَادِی، مَشَى أَحَدُهُمْ بِبَقِیَّةِ دَیْنٍ عَلَیْهِ لِأَخِیهِ إِلَى أَخِیهِ. فَقَالَ: خُذْهَا فَإِنِّی أُحِبُّکَ بِحُبِّکَ لِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع فَقَالَ لَهُ الْآخَرُ: قَدْ تَرَکْتُهَا لَکَ بِحُبِّکَ لِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع وَ لَکَ مِنْ مَالِی مَا شِئْتَ. فَشَکَرَ اللَّهُ تَعَالَى ذَلِکَ لَهُمَا فَحَطَّ بِهِ خَطَایَاهُمَا، وَ جَعَلَ ذَلِکَ فِی حَشْوِ صَحَائِفِهِمَا وَ مَوَازِینِهِمَا، وَ أَوْجَبَ لَهُمَا وَ لِوَالِدَیْهِمَا وَ لِذُرِّیَّتِهِمَا الْجَنَّةَ»
[خدای عزّوجلّ میفرماید: «ای بندگان من! یکی از اینان باقی وامی از برادرش را برای برادرش برد و به او گفت: بگیر که من تو را دوست دارم به خاطر محبّتی که به علیّ‌بن‌ابیطالب داری». پس آن رفیقش به او گفت: «این وام را به خاطر محبّتت به علی به تو دادم و هرچقدر از مال من میخواهی برای توست»؛ و خدا این عمل را از آن دو مورد سپاس قرار داد و به سبب آن گناهان هر دو را ریخت و آن را در درون نامه عمل و ترازوهای آن دو قرار داد و بهشت را برای آن دو و والدینشان واجب ساخت]
سپس رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمودند:
«یَا بُرَیْدَةُ إِنَّ مَنْ یَدْخُلُ النَّارَ بِبُغْضِ عَلِیٍّ أَکْثَرُ مِنْ حَصَى الْخَذْفِ الَّتِی یُرْمَى بِهَا عِنْدَ الْجَمَرَاتِ، فَإِیَّاکَ أَنْ تَکُونَ مِنْهُمْ»[1]
[ای بریده! به خاطر بغض علی (علیه‌السلام) تعدادی بیشتر از ریگ‌هایی که بر جمرات انداخته میشود از مردم داخل آتش می‌شوند؛ پس برحذر باش که تو از آنان باشی].
[1] التفسیر المنسوب إلى الإمام الحسن العسکری علیه السلام، صص 138 و 139