مرگ، نشانه و عاملی برای خداشناسى
پنجشنبه, ۲۷ ارديبهشت ۱۴۰۳، ۰۷:۴۸ ب.ظ
خداوند در قرآن کریم یکی از کارهایی که به خودش نسبت می‌دهد را مرگ دانسته و ستاندن جان‌ها را یکی از آیات خودش معرفی می‌کند و می‌فرماید:
«اَللهُ یَتَوَفَّى اَلْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِها وَ اَلَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنامِها فَیُمْسِکُ اَلَّتِی قَضى عَلَیْهَا اَلْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ اَلْأُخْرى إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ»[1] [خداوند ارواح را به هنگام مرگ قبض مى‌کند و ارواحى را که نمرده‌اند نیز به هنگام خواب مى‌گیرد؛ سپس ارواح کسانى که فرمان مرگشان را صادر کرده نگه مى‌دارد و ارواح دیگرى را (که باید زنده بمانند) بازمى‌گرداند در این امر براى اندیشمندان نشانه‌هاى روشنى است].
بر اساس این آیه، مرگ نشانه روشنى بر توحید و کمال قدرت الاهى است؛ زیرا هیچ کس غیر از خدا قادر به گرفتن جان‌ها در حال خواب و در حال مرگ نیست[2] و متفکران از همین خوابیدن و مردن متوجه مى‌شوند که مدبر امر آنان خداست.[3]
به نقل از معارف و عقاید، ج 6، سلیمانی بهبهانی، عبدالرحیم؛ مرکز مدیریت حوزه‌های علمیه؛ دفتر تدوین متون درسی
[1] زمر / 42.
[2] ر. ک: مجمع البیان، ج 8، ص 781.
[3] المیزان، ج 17، ص 269-270.