شباهتهاى امام حسین علیه‌السلام با حضرت یحیى علیه‌السلام
شنبه, ۳۰ تیر ۱۴۰۳، ۱۰:۵۳ ق.ظ
از حضرت امام زین العابدین (ع) روایت شده که فرمودند:
«خَرَجْنَا مَعَ الْحُسَیْنِ ع فَمَا نَزَلَ مَنْزِلًا وَ لَا ارْتَحَلَ مِنْهُ إِلَّا ذَکَرَ یَحْیَى بْنَ زَکَرِیَّا وَ قَتْلَهُ وَ قَالَ یَوْماً وَ مِنْ هَوَانِ الدُّنْیَا عَلَى اللَّهِ أَنَّ رَأْسَ یَحْیَى بْنِ زَکَرِیَّا ع أُهْدِیَ إِلَى بَغِیٍّ مِنْ بَغَایَا بَنِی إِسْرَائِیلَ»[1] (با حسین علیه‌السلام بیرون رفتیم، پس در هیچ منزلى فرود نیامد و از جایى کوچ نکرد جز اینکه یحیى بن زکریا و کشته شدن او را بیاد مى آورد، و روزى فرمود: از پستى دنیا نزد خدا این بس که سر یحیى بن زکریا را براى سرکشى از سرکشان بنى اسرائیل هدیه بردند).
مرحوم شیخ عباس قمّی در ذیل این حدیث، دلیل شباهت حکایت امام حسین علیه‌السلام با حضرت یحییٰ علیه‌السلام را چنین بیان می‌کند که:
امّا وجه شباهتى که ما بین این دو مظلوم بوده پس بسیار است و ما به ذکر هشت وجه اکتفا مىکنیم:
اوّل: آن که هم نامى براى این هر دو معصوم پیش از تسمیه آنها نبوده، چنانچه در روایات عدیده وارد است که «نام یحیى و حضرت حسین علیهما السّلام را کسى پیش از این دو مظلوم نداشته است».
دوّم: آن که مدّت حمل هر دو شش ماه بوده (بحار الأنوار، ج 44، ص 223).
سوّم: آنکه قبل از ولادت هر دو اخبار و وحى آسمانى به ولادت (الخصائص الحسینیة، ص 497) و شرح مجارى احوال هر دو آمد، چنانچه مشروحا در باب ولادت حضرت سیّد الشّهداء علیه السّلام و در تفسیر آیه «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً» (سوره احقاف، آیه 15) محدّثین و مفسّرین نقل کردهاند.
چهارم: گریستن آسمان بر هر دو، که در روایات فریقین در تفسیر آیه کریمه «فَما بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ» (سوره دخان، آیه 129) وارد است؛ و قطب راوندى روایت کرده: «بکت السّماء علیهما اربعین صباحا ...». (قصص الانبیاء راوندى، ص 222)
پنجم: آن که قاتل هر دو ولد زنا بوده. و در این باب چندین روایت وارد شده، بلکه از حضرت باقر علیه السّلام مروى است که «انبیاء را نکشد مگر اولاد زنا». (قصص الانبیاء راوندى، ص 222)
ششم: آن که سر هر دو را در طشت طلا نهادند و براى زناکاران و زنازادگان هدیّه بردند چنانچه در جملهاى از روایات هست، لکن تفاوتى که هست سر یحیى علیه السّلام را در طشت بریدند که خون او به زمین نرسد تا سبب غضب الهى نشود، لکن کفّار کوفه و اتباع بنى امیّه- لعنهم اللّه- این رعایت را از حضرت سیّد الشّهداء علیه السّلام نکردند. و لنعم ما قیل: «حیف است خون حلق تو ریزد بروى خاک - یحیاى من اجازه که طشتى بیاورم».
هفتم: تکلّم سر یحیى علیه السّلام چنانچه در تفسیر قمى است (بحار الأنوار، ج 14، ص 357- 358) و تکلّم سر مطهّر جناب سیّد الشّهداء علیه السّلام چنانچه در مقام خود گذشت.
هشتم: انتقام الهى براى یحیى و امام حسین علیهما السّلام به کشته شدن هفتاد هزار تن چنانچه در خبر مناقب است (تاریخ بغداد، ج 1، ص 142).[2]
[1] مفید، محمد بن محمد، الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 132؛ 2جلد، کنگره شیخ مفید - قم، چاپ: اول، 1413 ق
[2] منتهى الآمال، شیخ عباس قمى، ج 2، صص 1018 – 1021