دعای حضرت امام حسین (ع) که امام صادق‌ (ع) با خواندن‌ آن از شرّ خلیفه عباسی در امان ماند

از ربیع، حاجب و شخص مورد اعتماد منصور خلیفه عباسی نقل شده که وقتی منصور، جعفر بن محمد (حضرت امام صادق علیه‌السلام) را احضار کرد من ایشان را هنگام داخل شدن بر منصور دیدم که لبانش می‌جنبید و هر اندازه لبانش را می‌جنبانید خشم منصور فرو می‌نشست تا اینکه منصور آن جناب را نزدیک خود نشانید و از او خوشنود گشت، چون آن حضرت از نزد منصور بیرون آمد، به ایشان عرض کردم: همانا منصور سخت بر تو خشمناک بود و چون شما بر او وارد شدى لبان خود را مى‏جنباندى و هرگاه لبانت را می‌جنباندى خشم او فرو مى‏نشست، شما چه مى‏گفتى؟ حضرت فرمود: دعاى جدم حسین علیه السلام را می‌خواندم. عرض‌ کردم: قربانت گردم آن دعا چیست؟ حضرت فرمود: این دعا را می‌خواندم که:

«یَا عُدَّتِی عِنْدَ شِدَّتِی‏ وَ یَا غَوْثِی عِنْدَ کُرْبَتِی احْرُسْنِی بِعَیْنِکَ الَّتِی لَا تَنَامُ وَ اکْنُفْنِی بِرُکْنِکَ الَّذِی لَا یُرَامُ»

(اى پناه من در سختى‌‌ام، اى فریادرس من در درماندگى‌ام! من را با چشم خودت که هرگز نمی‌خوابد حراست فرما و با رکن خودت که سست و ویران نمى‏شود حمایت فرما).

ربیع گوید: پس من آن دعا را حفظ کردم و هرگز پیش آمد دشوارى براى من پیش نیامد جز اینکه این دعا را خواندم و به برکت این دعا برطرف شد

مفید، محمد بن محمد، الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 184، 2جلد، کنگره شیخ مفید - قم، چاپ: اول، 1413 ق.