دعای رسول خدا صلّی الله علیه‌ و آله در اول سال قمری و اولین روز محرم

حضرت امام رضا علیه‌السلام از پدران و اجداد معصومینش چنین نقل کرده که  رسول خدا صلّی الله علیه‌ و آله در اول سال قمری و اولین روز محرم دو رکعت نماز اقامه کرده و سپس این دعا را مرتبه ‌خواند:

«اللَّهُمَّ أَنْتَ الْإِلَهُ الْقَدِیمُ وَ هَذِهِ‏ سَنَةٌ جَدِیدَةٌ»

[خدایا تو معبود قدیمى و این است سال جدیدى]

«فَأَسْأَلُکَ فِیهَا الْعِصْمَةَ مِنَ الشَّیْطَانِ وَ الْقُوَّةَ عَلَى هَذِهِ النَّفْسِ الْأَمَّارَةِ بِالسُّوءِ وَ الِاشْتِغَالَ بِمَا یُقَرِّبُنِی إِلَیْکَ»

[پس از تو در این ماه، درخواست حفظ از شیطان و نیرو و قوت بر این نفس اماره بدخواه دارم و نیز اشتغال به آنچه مرا (در عمل) به تو نزدیک گردانده اى درخواست دارم]

«یَا کَرِیمُ یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ یَا عِمَادَ مَنْ لَا عِمَادَ لَهُ یَا ذَخِیرَةَ مَنْ لَا ذَخِیرَةَ لَهُ یَا حِرْزَ مَنْ لَا حِرْزَ لَهُ یَا غِیَاثَ مَنْ لَا غِیَاثَ لَهُ یَا سَنَدَ مَنْ لَا سَنَدَ لَهُ یَا کَنْزَ مَنْ لَا کَنْزَ لَهُ»

[اى صاحب جلال و بزرگوارى؛ اى پشتیبان کسى نگهدارنده و پشتبانى ندارد؛ اى ذخیره کسى ذخیره‏ اى ندارد؛ اى پناه بى ‏پناهان؛  اى دادرس بى ‏کسان؛ اى پشتوان بى‏ پشتوانان؛ اى گنجینه بى ‏گنجان]

«یَا حَسَنَ الْبَلَاءِ یَا عَظِیمَ الرَّجَاءِ یَا عِزَّ الضُّعَفَاءِ یَا مُنْقِذَ الْغَرْقَى یَا مُنْجِیَ الْهَلْکَى یَا مُنْعِمُ یَا مُجْمِلُ یَا مُفْضِلُ یَا مُحْسِنُ»

[اى کسی که نیک آزمایش می کند؛ اى کسی که امیدوارى نسبت به او عظیم است؛ و ای عزت و شکوه ناتوانان؛ اى نجات دهنده غریقان؛ اى نجات بخش هالکان؛ اى نعمت ده؛ اى نیکو؛ اى بخشنده؛ اى خوش‌رفتار]

«أَنْتَ الَّذِی سَجَدَ لَکَ سَوَادُ اللَّیْلِ وَ نُورُ النَّهَارِ وَ ضَوْءُ الْقَمَرِ وَ شُعَاعُ الشَّمْسِ وَ دَوِیُّ الْمَاءِ وَ حَفِیفُ الشَّجَرِ یَا اللَّهُ لَا شَرِیکَ لَکَ»

[تویى که‏ سیاهى شب و روشنى روز و تابش ماه و شعاع خورشید و شرشر آب و صداى درخت، براى تو سجده کرد؛ اى خدا شریکی براى تو نیست].

«اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَیْراً مِمَّا یَظُنُّونَ وَ اغْفِرْ لَنَا مَا لَا یَعْلَمُونَ وَ لَا تُؤَاخِذْنَا بِمَا یَقُولُونَ‏‏»

[بار خدایا ما را به از آنچه گمان برند بگردان و آنچه از (بدی هاى) ما ندانند بیامرز و به آنچه گویند از ما بازخواست مفرما»

«حَسْبِیَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ‏ آمَنَّا بِهِ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا وَ ما یَذَّکَّرُ إِلَّا أُولُوا الْأَلْبابِ»

[بس است مرا خدا؛ نیست معبود حقى جز او؛ بر او توکل کردم و اوست پروردگار عرش بزرگ  به او گرویدیم؛ هر چه هست از نزد پروردگار ما است و یاد آور نشود جز صاحبان خرد].

«رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنا وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّاب»

[پروردگارا کج مکن دل‌هاى ما را پس از آنکه راه نمودى ما را و ببخش براى ما از پیش خودت رحمت زیرا که تویى پر بخشش].

ابن طاووس، على بن موسى، إقبال الأعمال، ج ‏2، ص 553؛ 2جلد، دار الکتب الإسلامیه - تهران، چاپ: دوم، 1409ق.