شدت عفّت و حیاء حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها و درس‌های آن
چهارشنبه, ۲۹ آبان ۱۴۰۴، ۱۱:۰۱ ب.ظ
شخصى که نابینا بود از حضرت فاطمه سلام الله علیها اجازه خواست تا به حضور او برود، حضرت فاطمه اجازه داد ولى در طول ملاقات حجاب بر سر داشت.
پیامبر خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم به او فرمود: « لِمَ تَحْجُبِینَهُ» (چرا حجاب در بر نمودى [در حالى که او تو را نمىدید])؟
حضرت فاطمه عرض کرد: «إِنْ لَمْ یَکُنْ یَرَانِی فَإِنِّی أَرَاهُ وَ هُوَ یَشَمُّ الرِّیحَ» (اگر او مرا نمى بیند، من او را مى بینم و او بوى تن مرا نیز حسّ مى کند).
در این هنگام رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمودند: «أَشْهَدُ أَنَّکِ بَضْعَةٌ مِنِّی»[1] (شهادت مى دهم که تو پاره اى از وجود من هستى).
درس اول این حکایت این است که بر زنان نیز همچون مردان واجب است که دیدگان خود را از نگاه آلوده به نامحرم بپوشانند؛ همچنانکه خداوند در قرآن کریم به پیامبرش می‌فرماید:
«وَ قُلْ لِلْمُؤْمِناتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصارِهِن»[2] (و به زنان با ایمان بگو: «دیدگان خود را [از هر نامحرمى] فرو بندند).
درس دیگر این است که صرف پوشاندن قسمت‌هایی از بدن که نگاه نامحرم به آن اعضاء حرام است کافی نیست؛ بلکه پوشش باید طوری باشد که از ظهور هرچیزی مانند عطر و برجستگی‌های بدن که باعث تحریک نامحرم می‌شود جلوگیری کند.
[1] [1] ابن حیون، نعمان بن محمد مغربى، دعائم الإسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الأحکام، ج2 ؛ ص 214؛ 2جلد، مؤسسة آل البیت علیهم السلام - قم، چاپ: دوم، 1385ق.
[2] النور (24): 31
