مولوی انسان‌های دنیاطلب و وابسته به دنیا را تشبیه به میوه های نارس و خام می‌کند که به سختی به درخت چسبیده اند؛ و انسان‌های تکامل و رشد یافته‌ای که از بند این دنیای خاکی جدا شده‌اند و هر لحظه آماده مرگ و ملاقات الهی شده‌اند را تشبیه به میوه‌های رسیده و پخته و شیرین می‌کند که وابستگی آنها به درخت، سست می شود و هر لحظه آماده جدا شدن از درخت هستند ...
