ای‌کاش قدر ش را میدانستم!

شاید شما هم تجربه کرده باشید!

وقتی بچه آدم در بستر بیماری افتاده و جنب‌وجوش سابق را از دست می‌دهد، این مواقع است که آدم حسرت روزهای سرحالی و نشاط فرزندش را می‌خورد. آرزو می‌کند ای‌کاش دلبندم مثل روزهای سابق تحرک و نشاط داشت. ای‌کاش باز از سرو کولم بالا می‌رفت. ای‌کاش باز آن‌قدر بازیگوشی می‌کرد که کلافه‌ام می‌کرد!

امثال این مورد در زندگی انسان فراوان است.

انسان تا زمانی که از نعمتی بهره‌مند‌است، ارزش والای این نعمت را نمی‌داند؛ آن نعمت طوری برایش تکراری شده و به آن عادت می‌کند که بهره‌مندی از آن، جذابیتی برایش ندارد. ولی وقتی آسیبی به آن نعمت وارد می‌شود، تازه می‌فهمد که چه نعمت بزرگی داشت؛ افسوس می‌خورد که چرا قدر آن نعمت را ندانست.

 

از امام حسن مجتبی علیه‌السلام روایت‌شده که فرمودند:

تُجْهَلُ‏ النِّعَمُ‏ مَا أَقَامَتْ فَإِذَا وَلَّتْ عُرِفَتْ.

نعمت تا زمانی که پابرجاست قدر آن نشناخته است، همین‌که از دست رفت، ارزش آن (تازه) شناخته می‌شود!

(بحار الأنوار ؛ ط - بیروت ؛ ج‏75 ؛ ص115)