پاسخ قرآن به ادعای یهودیان که فقط خودشان را اولیاء خدا می‌دانستند
آیۀ 6 و 7 سورۀ جمعه پاسخی است بر ادعای بی‌اساس یهودیان که فقط خودشان را اولیاء خدا می‌دانستند.
«أولیاء الله» در اینجا به معنای کسانی است که خداوند آنها را یاری میکند.[1]
رسول خدا صلی الله علیه و آله مأمور شد تا به آنها بگوید:
«اگر در این ادعایتان صادق هستید، آرزوی مرگ نماید»:
(قُلْ یا أَیُّهَا الَّذینَ هادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیاءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ)
سپس خودش از جانب آنان پاسخ می‌دهد که:
«شما به خاطر اعمال زشتی که از پیش به جهان بعد از مرگ فرستاده‌اید، هرگز شما آرزوی مرگ نمی‌کنید»:
(وَ لا یَتَمَنَّوْنَهُ أَبَداً بِما قَدَّمَتْ أَیْدیهِمْ)
سپس اضافه نمود که هرچند شما خود را اولیاء خدا می‌دانید و این ویژگی رادر انحصار خود می‌دانید، ولی خداوند دوستان خود را از ستمگران تشخیص می‌دهد و می‌داند که چه کسانی دوست او و چه کسانی ستمگرند (وَ اللَّهُ عَلیمٌ بِالظَّالِمین)
احتجاج فوق چنین تبیین می‌شود که:
ترس انسان از مرگ به خاطر یکى از دو عامل است: یا به زندگى بعد از مرگ ایمان ندارد و مرگ را فنا مىپندارد؛ و یا اینکه به جهان پس از مرگ معتقد است، ولی پرونده اعمال خود را چنان تاریک مىبیند که از حسای قیامت سخت بیمناک است؛ و از آنجا که یهود معتقد به جهان پس از مرگ بودند طبعا علت وحشت آنها از مرگ عامل دوم بود.[2] آنها می‌ترسیدند که اگر بمیرند، خدا به خاطر اعمال زشتشان آنها را در جهان آخرت یاری نکند.
حال که یهودیان به خاطر اعمال زشتشان نمی‌توانند آرزوی مرگ کنند، پس معلوم می‌شود که در ادعایشان دربارۀ اولیاء الهی بودن دروغ‌گو هستند؛ چه برسد به اینکه ادعا کنند فقط آنها اولیاءالله هستند و نه دیگران!