دلیلی قرآنی برای اثبات معاد
*وَ ضَرَبَ لَنا مثلاً وَ نَسِیَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ یُحْیِ الْعِظامَ وَ هِیَ رَمیمٌ* قُلْ یُحْییهَا الَّذی أَنْشَأَها أَوَّلَ مَرَّةٍ وَ هُوَ بِکُلِّ خَلْقٍ عَلیمٌ*[1]
در شأن نزول آیات فوق، از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:
أُبَیّ بن خَلَف استخوان پوسیده اى را از دیوارى کند و آن را با دست نرم کرد و خطاب به رسول خدا صلی‌الله علیه‌وآله گفت: «ای محمد! آیا بعدازآنکه استخوانى پوسیده شدیم دوباره با خلقتى جدید مبعوث مىشویم»؟! پس خداوند متعال در پاسخش این آیه را نازل کرد.[2]
در دو آیه، دلیل امکان معاد با ابتدا با عبارتی کوتاه و سپس به‌صورت تفصیل بیان شده است:
می‌فرماید: «او مثلى براى ما زد و به پندار خودش دلیل دندانشکنى پیدا کرد، درحالی‌که آفرینش نخستین خود را به دست فراموشى سپرده و گفت: چه کسى مىتواند این استخوان‌ها را زنده کند درحالی‌که پوسیده است»؟![3]
سپس بلافاصله به پیامبر اسلام صلی‌الله علیه و اله دستور مىدهد که به این خیره‌سر مغرور و فراموش‌کار «بگو: کسى او را زنده مىکند که در روز نخست او را ایجاد کرد».[4]
رسول خدا صلی‌الله علیه وآله مأمور می‌شوند تا زنده کردن مرده در روز قیامت را چنین اثبات کنند که: کسی که قدرت بر خلقت اولیه انسان از نطفه‌ای ناچیز دارد، قدرت بر زنده کردنش در قیامت بعدازاینکه در این دنیا مرده است دارد.
عبارت «وَ هُوَ بِکُلِّ خَلْقٍ عَلِیمٌ» نیز اشاره به این دارد که خداوند بر انواع خلق کردن آگاه است و «علم خداوند متعال تمام وسائط خلقت را شامل می شود؛ مثل خلق کردن از نطفه و خلق کردن از استخوان پوسیده».[5]
