دلیل این که خداوند، بعضی را «کَر، لال و کور» معرفی کرده است

فایدۀ چشم در دیدن است و فایدۀ زبان در گفتن و فایدۀ گوش در شنیدن. کسی که این سه را نداشته باشد، درواقع «کر، لال و کور» است.

ولی «کر، لال و کور واقعی» کسی است که از شنیدن، گفتن، دیدن و در یک کلمه «ادراک کردن» حقائق محروم باشد. همان مرضی که خداوند دوزخیان را با آن توصیف می‌کند و دربارۀ آن می‌فرماید:

«وَ لَقَدْ ذَرَأْنا لِجَهَنَّمَ کَثِیراً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لا یَفْقَهُونَ بِها وَ لَهُمْ أَعْیُنٌ لا یُبْصِرُونَ بِها وَ لَهُمْ آذانٌ لا یَسْمَعُونَ بِها أُولئِکَ کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِکَ هُمُ الْغافِلُون»[1]

به‌یقین، گروه بسیارى از جن و انس را براى دوزخ آفریدیم؛ آن‌ها دل‌ها [عقل‌ها]یى دارند که با آن (اندیشه نمى‏کنند و) نمى‏فهمند؛ و چشمانى که با آن نمى‏بینند؛ و گوش‌هایی که با آن نمى‏شنوند؛ آن‌ها همچون چهارپایان‌اند؛ بلکه گمراه‌تر! اینان همان غافل‌اند (چراکه با داشتن همه‏گونه امکانات هدایت، بازهم گمراه‌اند).

و به همین دلیل است که خداوند در قرآن کریم انسان کافر و شخص منافق را به سه صفت «کر»، «لال» و «کور» توصیف نموده است:

«صُمُّ بُکْمٌ عُمْىٌ»[2]

---

[1] سوره اعراف، آیه 179

[2] سوره بقره، آیه 18 و 171