دستور قرآن دربارۀ عدم تکیه بر ظالمان و همکاری نکردن با آنان
شاید برای شما هم سؤال شده که چرا نظام جهوری اسلامی ایران تعامل گسترده‌ای با ملتهای جهان علی الخصوص بعضی قدرت‌های مهم ندارد؟!
در پاسخ به این سؤال باید بگوییم، اگر مراد شما از این دولت‌ها، دولت‌هایی هستند که دائم درحال تحکم و زورگویی نسبت به ملتهای مستضعف و مظلوم هستند و به خاطر ثروت و قدرتی که دارند، حقوق مسلم برخی از کشورها را نادیده می‌گیرند، این یک دستور قرآنی است که نباید به چنین دولت‌هایی اعتماد و تکیه کرده و دست دوستی به سوی آنها دراز نمود:
«وَ لا تَرْکَنُوا إِلَى الَّذینَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّکُمُ النَّارُ وَ ما لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِیاءَ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ»[1]
و به کسانى که ستم کردهاند اعتماد نکنید که آتش به شما خواهد رسید و جز خدا هیچ یاورى نخواهید داشت و سرانجام یارى نخواهید شد.
تکیه بر ظالمان مفاسد زیادی به دنبال دارد؛ از جمله اینکه تکیه بر ظالمان باعث تقویت آنهاست و تقویت آنها باعث گسترش دامنه ظلم و فساد و تباهى جامعهها است. تکیه بر ظالمان در فرهنگ فکرى جامعه تدریجا اثر مىگذارد و زشتى ظلم و گناه را از میان مىبرد و مردم را به ستم کردن و ستمگر بودن تشویق مىنماید؛ و اصولا تکیه و اعتماد بر دیگران که در شکل وابستگى آشکار گردد، نتیجهاى جز بدبختى نخواهد داشت تا چه رسد به اینکه این تکیهگاه ظالم و ستمگر باشد.[2]