دلیل گناه نکردن انبیاء از زبان قرآن کریم
پیامبران نیز مثل سایر انسان‌ها دارای نفس اماره هستند؛ همان نفسی که انسان را به زشتی‌ها فرامی‌خواند؛
ولی تفاوت انبیاء علیهم‌السلام با سایر انسان‌ها این است که:
در اثر شایستگی و لطافت‌های خاص روحی که از اول خلقت دارند، رحمت خاصۀ الهی شامل حال آن‌ها شده و در اثر آن نسبت به گناه و نفس خویش و همچنین پروردگار خویش معرفت عمیقی پیداکرده‌اند و همین معرفت آن‌ها را از ارتکاب معاصی بازداشته است؛[1]
همچنان که حضرت یوسف علی‌نبینا‌وآله‌وعلیه‌السلام آلوده نشدن به گناه را رحمت الهی و به حول و قوۀ خداوند دانست[2] و فرمود:
«وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّی»[3]
و من نفس خود را تبرئه نمىکنم؛ چراکه نفس قطعاً به بدى امر مىکند، مگر کسى را که خدا رحم کند (همچنان که رحمت خداوند شامل حال من شده و من آن گناه را مرتکب نشدم)
پیامبران عظمت پروردگار خویش را به‌خوبی درک کرده‌اند؛ به نفس انسانی خویش نیز به‌خوبی واقف هستند و می‌دانند که اگر لحظه‌ای آن را به حال خود واگذارند چه مصائبی را به بار می‌آورند؛ و همچنین ماهیت گناه و عواقب شوم آن را با علم یقینی درک می‌کنند.
همین معرفت‌ها باعث شده است که آن‌ها تسلیم خواهش‌های نفسانی خویش نگردند و هر گناه و معصیت معصوم باشند.
[1] مراجعه شود به «امامت در بینش اسلامی»، نوشتۀ استاد علی ربانی گلپایگانی؛ ص 218
[2] المیزان فی تفسیر القرآن، ج11، ص: 197
[3] سوره یوسف، آیه 53