کلامی جان‌سوز از امام سجاد علیه‌السلام دربارۀ مصائب وارده بر ایشان
خداوند در قرآن کریم تنها مزد رسالت را دوست داشتن نزدیکان رسول خدا صلی الله علیه و آله معرفی کرده است:
«قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى»[1]
بگو: «من در مقابل رسالتم هیچ پاداشى از شما درخواست نمى کنم جز دوست داشتن نزدیکانم [اهل بیتم].
ولی کار به جایی رسید که همین امت، نه تنها اجر رسالت رسول خدا صلی الله علیه و آله که دوست داشتن خاندان آن حضرت بود به جای نیاوردند، بلکه اهل بیت آن حضرت را به خاطر اینکه خانوادۀ او بودند، آزار و اذیت کردند.
همچنانکه از امام سجاد علیه‌السلام پرسیدند: «چگونه صبح کردى (زندگی را سپری می کنی)»؟
حضرت پاسخ دادند:
«أَصْبَحْنَا خَائِفِینَ بِرَسُولِ اللَّهِ وَ أَصْبَحَ جَمِیعُ أَهْلِ الْإِسْلَامِ آمِنِینَ بِه»[2]
صبح کردیم در حالتى که به جهت (خویشاوندی با) رسول خدا (صلی الله علیه و آله) ترسان بودیم؛ ولی جمیع اهل اسلام به خاطر رسول خدا (و به جهت اینکه از امت آن حضرت بودند) در امنیت به سر بردند!
