از حَذْلَمِ بْنِ سَتِیر روایت شده که گوید: در محرم سال شصت و یکم هجرى بکوفه وارد شدم و این مصادف بود با زمانى که علىّ بن الحسین (امام سجّاد) علیه السّلام با زنان خانواده از (سفر جانسوز) کربلا بازمى گشتند و مأموران (یزیدى) دور آنان را احاطه کرده بودند، مردم براى تماشاى آنان از خانه ها بیرون ریخته بودند ...
از فاطمه دختر امیرالمؤمنین علیه‌السلام که در میان اسرای کربلا بود، گزارشی تکان‌دهنده دربارۀ کیفیت نگهداری اُسرای اهل‌بیت علیهم‌السلام در شام نقل کرده است. او می‌فرماید:
بر اساس گزارشی تاریخی، بعد از واقعه‌ی جانسوز عاشورا هنگامی‌که اهل‌بیت حضرت سیدالشهدا را به شام برده و در مجلس یزید (لعهةالله‌علیه) حاضر کردند، یزید خطیب را فراخواند و دستور داد تا بر فراز منبر رود و از حسین و پدرش (صلوات اللَّه علیهما) به بدى یاد کند، خطیب به منبر رفت و در مذمّت امیرالمؤمنین و حسین الشهید علیهماالسلام و مدح معاویه و یزید یاوهسرائى را به نهایت برد.
در این هنگام علىّ بن الحسین علیهماالسلام بانگ زد و فرمود:
از برخی روایات استفاده می‌شود که حیوانات نسبت به ائمه علیهم‌السلام معرفت و محبت دارند.
یکی از این روایات، روایتی است که در مورد گریه و نالۀ شتر حضرت امام زین‌العابدین علیه‌السلام بعد از شهادت آن حضرت است؛ همان شتری که حضرت سجاد علیه‌السلام با آن به سفر مکه می‌رفت...
خداوند در قرآن کریم تنها مزد رسالت را دوست داشتن نزدیکان رسول خدا صلی الله علیه و آله معرفی کرده است:
ولی کار به جایی رسید که همین امت، نه تنها اجر رسالت رسول خدا صلی الله علیه و آله که دوست داشتن خاندان آن حضرت بود به جای نیاوردند، بلکه اهل بیت آن حضرت را به خاطر اینکه خانوادۀ او بودند، آزار و اذیت کردند. همچنانکه از امام سجاد علیه‌السلام پرسیدند: «چگونه صبح کردى»؟
حضرت پاسخ دادند ...
