حالتی میان خوف و رجاء

نه امید به رحمت الهی باید آنچنان باشد که انسان را نسبت معصیت پروردگار جری کند،

و نه ترس از عذاب الهی باید باعث شود انسان از رحمت پروردگار ناامید شود.

همیشه باید میان خوف و رجاء بود؛

همان خدایی که وعده‌ی رحمت و آمرزش داده است، همان خداوند وعده‌ی عذاب دردناک نیز داده است:

نَبِّئْ عِبادی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحیمُ وَ أَنَّ عَذابی‏ هُوَ الْعَذابُ الْأَلیمُ (الحجر : 49 و 50)

به بندگان من خبر بده که همانا من از آمرزنده و مهربانم و (نیز خبر بده که) همانا عذاب من عذابى دردناک است.