مراد از نزدیک بودن خداوند به انسان
درسی از صفحه بیست و هشتم قرآن کریم
یکی از اسماء خداوند متعال، «قَریب» است؛ همچنانکه در قرآن کریم می‌خوانیم:
«وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجیبُوا لی وَ لْیُؤْمِنُوا بی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ»[1]
(ای پیامبر) هرگاه بندگان من، از تو در بارۀ من بپرسند، [بگو] من نزدیکم، و دعاى دعاکننده را -به هنگامى که مرا بخواند- اجابت مى کنم، پس [آنان] باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند، باشد که راه یابند.
مراد از نزدیک بودن خداوند به انسان، قُرب مکانی و زمانی نیست؛ زیرا خداوند متعال (نامحدود است و محدود شدن او به زمان و مکان محال می‌باشد و این خداوند است که خالق مکان و زمان و) احاطۀ بر زمان و مکان دارد. بلکه مراب از قُرب خدا به بندگان، قُرب معنوی است و آن عبارت است از لطف و رحمت بی‌نهایت خداوند به بندگان و اجابت کردن درخواست آنان.[2]
مرحوم شهید ثانی در کتاب «مسکن الفؤاد»، روایت زیبایی (البته بدون سند) نقل می‌کند و آن اینکه: دراخبار حضرت داود علیه‌السلام وارد شده است که خداوند متعال به او فرمود:
«یَا دَاوُدُ أَبْلِغْ أَهْلَ أَرْضِی أَنِّی حَبِیبُ مَنْ أَحَبَّنِی وَ جَلِیسُ مَنْ جَالَسَنِی وَ مُؤْنِسٌ لِمَنْ آنَسَ بِذِکْرِی وَ صَاحِبٌ لِمَنْ صَاحَبَنِی وَ مُخْتَارٌ لِمَنِ اخْتَارَنِی وَ مُطِیعٌ لِمَنْ أَطَاعَنِی»
ای داود من دوست کسی هستم که مرا دوست بدارد، همنشین کسی هستم که با من همنشینی کند، مونس کسی هستم که با ذکر من مأنوس باشد، همراه کسی هستم که با من همراهی کند، کسى را برمى گزینم که او نیز مرا برگزیند، مطیع کسی هستم که از من اطاعت کند.[3]