ملاک قرآنی انتخاب همسر

درسی از صفحه سی‌ و پنجم قرآن کریم 

در روزگارى که برده ‏دارى معمول بود، مردم کنیزان را خوار مى‏ شمردند؛ طوری که از ازدواج با آنان عارشان مى ‏آمد و اگر کسى این کار را مى ‏کرد سرزنشش مى ‏کردند.

 

خداوند در قرآن کریم در مقابل این سنت غلط ایستاده و می‌فرماید:

«وَ لا تَنْکِحُوا الْمُشْرِکاتِ حَتَّى یُؤْمِنَّ وَ لَأَمَةٌ مُؤْمِنَةٌ خَیْرٌ مِنْ مُشْرِکَةٍ وَ لَوْ أَعْجَبَتْکُمْ وَ لا تُنْکِحُوا الْمُشْرِکینَ حَتَّى یُؤْمِنُوا وَ لَعَبْدٌ مُؤْمِنٌ خَیْرٌ مِنْ مُشْرِکٍ وَ لَوْ أَعْجَبَکُمْ» (البقرة، 221)

با زنان مشرک ازدواج مکنید تا ایمان آورند و یک کنیز باایمان بهتر است از زن مشرک است هرچند آن زن مورد شگفت و خوشایندتان باشد و با مردان مشرک ازدواج مکنید تا ایمان آورند که یک برده مؤمن از مرد مشرک بهتر است هرچند که مورد شگفت و خوشایند شما باشد.

 

از این آیه چنین استنباط می‌شود که ملاک شایستگى در طرف ازدواج، ایمان است نه مزایاى اعتبارى دیگر.

در آیه، کنیز، مقید به قید مؤمنه شده است، ولى مشرکه، مقیّد به قیدی مانند کنیز بودن نشده است و این یعنی ‏زن باایمان هرچند که کنیز باشد بهتر است از زن مشرک است؛ و لو آن زن مشرک، آزاد و داراى حسب و نسب و مال و سایر مزایا دیگر که عادتاً خوشایند انسان است باشد.

همچنین در این آیه، مرد عبد، مقید به قید مؤمنه شده است، ولى مرد مشرک، مقیّد به قیدی مانند عبد بودن نشده است و این یعنی ‏مرد باایمان هرچند که عبد باشد بهتر است از مرد مشرک است؛ و لو آن مرد مشرک، آزاد و داراى حسب و نسب و مال و سایر مزایا دیگر که عادتاً خوشایند انسان است باشد.