کسی که در طول عمرش سه بار، نصف اموال خود را درراه خدا انفاق کرد!
یکی از صفات نیکوکاران این است که از چیزی که خودشان دوستش دارند انفاق می‌کنند. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:
«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ»[1]
(شما هرگز به حقیقت برّ و نیکى نمی‌رسید مگر اینکه ازآنچه دوست می‌دارید درراه خدا انفاق کنید)[2]
و الا انفاق کردن از چیزهایی که انسان تعلق و علاقه‌ای نسبت به آنها ندارد چندان هنر نیست.
مصداق اتم این نیکوکاران، اهل‌بیت علیهم‌السلام بودند؛ همان کسانی که سه روز روزه گرفتند و در هر سه روز هنگام افطار نیازمندی به در خانۀ آنها آمد و آنها باوجود نیاز به غذا، آن را به او دادند:
«وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً»[3]
(آنها غذاى خود را در عین اینکه به آن نیازمندند و دوست دارند به مسکین و یتیم و اسیر می‌دهند)[4]
در آیۀ فوق، ضمیر «عَلى حُبِّهِ» به «طعام» بازمی‌گردد؛ یعنى در عین اینکه علاقه به طعام دارند آن را انفاق می‌کنند.[5]
در احوال امام حسن مجتبی علیه‌السلام نیز روایت شده آن حضرت در طول عمر خود، سه بار تمام اموال خود حتی کفش‌هایشان را نصف کردند و نصف آن را درراه خدا انفاق نمودند.[6]