تفسیری خواندنی درباره آیه «کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ»

درسی از صفحه هفتاد و چهارم قرآن کریم 

خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:

«کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ» (هر نفسى مرگ را خواهد چشید).

 

مفسر گران‌قدر حضرت آیت‌الله جوادی آملی، در تفسیر این آیه شریفه بیان زیبایی می‌فرماید. در آنجا که می‌گوید:

چشیدن مرگ توسط نفس یعنی روح انسان مرگ را می‏ چشد و در خود هضم می‏ کند؛ همانند چشیدن شربت و هضم و جذب آن؛ و چون مرگ در حقیقت عصاره زندگی انسان است (کما تعیشون تموتون- عوالی اللئالی، ج 4، ص 72) اگر کسی در دنیا به‌گونه‌ای حیات خود را ادامه دهد که ثمره آن لذیذ و شیرین باشد، چشیدن جام مرگ برای او شیرین و گوار خواهد بود.

بر این اساس، انسان در دیدار با موت، مرگ را می‏ میراند و از این تحوّل می‏گذرد و جاودانه می ‏شود؛ زیرا مرگ یعنی بریدن وابستگی ‏های روح از بدن و رهایی روح نه مرگ روح. مرگ هیچ‏گاه روح را نمی‏ میراند. بدن می‏ میرد و روح مرگ را می‏ چشد و در خود هضم می‏ کند.

خدای سبحان درباره بهشتیان می‏ فرماید «لایَذوقونَ فیهَا المَوتَ إلاّ المَوتَةَ الاولی» (سوره دخان، آیه 56)؛ یعنی وقتی بهشت می‏ روند، تحوّل دیگری در کار نیست و غیر از دگرگونی و مرگی که پیش‏تر چشیده ‏اند، تحول و مرگی را نخواهند چشید.

 

منبع: تسنیم، جلد 16؛ صفحه 514