مژدۀ خداوند به گناهکاران توبه‌کننده
درسی از صفحه نود و ششم قرآن کریم
خداوند در قرآن کریم به گناهکاران توبه‌کننده چنین مژده می‌دهد که:
«وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِیماً»[1]
کسى که به خود یا دیگرى ستم کند (و بعد حقیقتاً پشیمان شود) و از خداوند طلب آمرزش کند (و در مقام جبران برآید)، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد یافت.
از این آیه دو نکته قابل‌استفاده است:
نکته اول: در این آیه دو چیز عنوان شده یکى سوء و دیگرى ظلم به نفس و با توجه به قرینه مقابله و همچنین ریشه لغوى «سوء» که به معنى زیان رسانیدن به دیگرى است، چنین استفاده مىشود که هر نوع گناه اعم از اینکه انسان به دیگرى زیان برساند یا به خود، به هنگام توبه حقیقى و جبران، قابل آمرزش است (مشروط به اینکه درصدد جبران برآید).[2]
نکته دوم: معنای تعبیر «یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِیماً» (یافتن خدا به وصف غفور و رحیم) در اینجا آن است که توبه همانند آب کوثری است که گنه‌کار را طاهر می‌کند و چون او با قلب شکسته به درگاه پروردگار رفت، صلاحیت میزبانی برخی از اوصاف فعلی خداوند را پیدا کرده و مغفرت و رحمت الهی را در خود تجربه می کند.[3]