نظر قرآن دربارۀ سخن گفتن درِگوشی
درسی از صفحه نود و هفتم قرآن کریم
خداوند در قرآن کریم به یکی از کارهای ناشایست و خائنانه‌ی منافقان اشاره می‌کند و به رسول خدا صلّی الله علیه و آله می‌فرماید:
«لا خَیْرَ فِی کَثِیرٍ مِنْ نَجْواهُمْ»[1]
(در غالب جلسات محرمانه و مخفیانه آن‌ها که بر اساس نقشه هاى شیطنت‌آمیز بنا شده خیر و سودى نیست).[2]
سپس براى این‌که گمان نشود هرگونه نجوى و سخن درگوشی یا جلسات سرّى مذموم و ممنوع است، چند مورد را به‌صورت استثناء در ذیل آیه ذکر کرده مىفرماید:
«إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلاحٍ بَیْنَ النَّاسِ»
(مگر این‌که کسى در نجواى خود، توصیه به صدقه و کمک به دیگران، یا انجام کار نیک و یا اصلاح در میان مردم مى نماید).
با این توضیح که گاهى شرایط فوق العاده اى پیش مى آید که انسان مجبور مى شود در کارهاى نیک از نجوا استفاده کند؛ مثل بعضی از این موارد که در آیه فوق به آن‌ها اشاره شده است:
الف: براى حفظ آبروى افراد؛ مثل دادن کمک هاى مالى به افراد.
ب: در امربه‌معروف، که اگر آشکارا گفته شود، شخص مقابل، در برابر جمعیت شرمنده مى شود و شاید به همین سبب از پذیرش آن امتناع ورزد.
ج: در اصلاح بین مردم، که گاهى آشکارا گفتن، مانع اجراى طرح اصلاح مى شود و باید با طرفین دعوا جداگانه صحبت کرد و بین آنان را اصلاح نمود.[3]