عاقبت ترک نهی از منکر توسط بنی اسرائیل

درسی از صفحه صد و بیست و یک قرآن کریم 

«لُعِنَ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِن بَنىِ إِسراءِیلَ عَلىَ‏ لِسَانِ دَاوُدَ وَ عِیسىَ ابْنِ مَرْیَمَ ذَالِکَ بِمَا عَصَواْ وَّ کَانُواْ یَعْتَدُونَ کَانُواْ لَا یَتَنَاهَوْنَ عَن مُّنکَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ مَا کَانُواْ یَفْعَلُونَ»¹

کافران بنى اسرائیل، بر زبان داوود و عیسى بن مریم، لعن (و نفرین) شدند. این بخاطر آن بود که گناه کردند، و تجاوز مى ‏نمودند. آنها از اعمال زشتى که انجام مى ‏دادند، یکدیگر را نهى نمى ‏کردند؛ چه بدکارى انجام مى ‏دادند.

در این آیات کسانی که به زبان انبیاى خود لعنت شدند را معرفی می‌کند و آنان گروهی از بنی‌اسرائیل بودند که کفر ورزیدند.

 

لعنت به معنی اعلان تنفر و بیزاری از طرف مقابل و آرزوی دور شدن او از رحمت خداوند است.²

لذا این پیامبران با لعنت کردن این افراد از آنان برائت جستند و از خدا خواستند تا آنان را از رحمت خویش دور سازد.

سپس دلیل این لعنت را «نافرمانى و تجاوز اهل کتاب» معرفی می‌کند.

«کانُوا لا یَتَناهَوْنَ عَنْ مُنکَرٍ فَعَلُوهُ ...» هم بیانى است براى جمله: «وَ کانُوا یَعْتَدُونَ»³ و می‌خواهد بگوید:

گناه آنان این بود که آن‌ها یکدیگر را از کار خلاف نهى نمى ‏کردند.⁴

از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که در مورد آیۀ «کانُوا لا یَتَناهَوْنَ عَنْ مُنکَرٍ فَعَلُوهُ...‏» فرمودند:

«أَمَا إِنَّهُمْ لَمْ یَکُونُوا یَدْخُلُونَ مَدَاخِلَهُمْ وَ لَا یَجْلِسُونَ مَجَالِسَهُمْ وَ لَکِنْ کَانُوا إِذَا لَقُوهُمْ ضَحِکُوا فِی وُجُوهِهِمْ وَ أَنِسُوا بِهِم»⁵

این دسته که خداوند از آن‌ها مذمت کرده هرگز در کارها و مجالس گناهکاران شرکت نداشتند؛ بلکه فقط هنگامی‌که آن‌ها را ملاقات مى ‏کردند، در صورت آنان مى ‏خندیدند و با آن‌ها مأنوس بودند.

پی نوشت:

1. سوره مائده، آیه 78 و 79

2. تفسیر نمونه، ج ‏5، ص 43

3. المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏6، ص 78

4. التبیان فی تفسیر القرآن، ج ‏3، ص 610

5. تفسیر العیاشى، ج‏ 1، ص 335