یکی از حکمت‌های نزول قرآن کریم

درسی از صفحه صد و چهل و نه قرآن کریم 

خداوند در آیه 156 و 157 سوره انعام برای اینکه تمام راههاى فرار و بهانه‏جوئیها را به روى مشرکان ببندد نخست به آنها مى‏‌فرماید:

«ما این کتاب آسمانى را با این امتیازات نازل کردیم تا نگوئید که تنها بر دو طایفه پیشین (یهود و نصارى) کتاب آسمانى نازل شده و ما از بحث و بررسى و مطالعه آنها غافل بوده‏ ایم و اگر از فرمان تو سرپیچى کردیم به خاطر این بوده است که فرمان تو در دست دیگران بود و به دست ما نرسید» (أَنْ تَقُولُوا إِنَّما أُنْزِلَ الْکِتابُ عَلى‏ طائِفَتَیْنِ مِنْ قَبْلِنا وَ إِنْ کُنَّا عَنْ دِراسَتِهِمْ لَغافِلِینَ‏).

در آیه بعد همان بهانه به صورت دامنه‏دارتر و آمیخته با ادعا و غرور بیشتر از آنها نقل شده است و آن اینکه، اگر قرآن بر آنها نازل نمى‏شد، ممکن بود ادعا کنند ما بقدرى براى انجام فرمان الهى آمادگى داشتیم که هیچ ملتى به اندازه ما آمادگى نداشت «و اگر کتاب آسمانى بر ما نازل مى‏شد، ما از همه آنها پذیراتر و هدایت یافته تر بودیم» (أَوْ تَقُولُوا لَوْ أَنَّا أُنْزِلَ عَلَیْنَا الْکِتابُ لَکُنَّا أَهْدى‏ مِنْهُمْ‏).

 

منبع: تفسیر نمونه، ج‏6، ص 42 و 43